Muhafazakar toplulukta ortasında tanınmış hocaların değerlendirmesinin de yer aldığı bir WhatsApp iletisi dolaşıyor. “Dimyata pirince giderken meskendeki bulgurdan olmayalım.”
Malum bu bir halk tabiri. “Evdeki bulgur” artık yetinilmeyen, tahminen küçümseneni, “Dimyat’a pirince gitmek” ise “daha iyisi”ni bulma arayışını tabir ediyor. Halkın kadim bilgeliği ise bu arayışa uzaklıklı durulması gerektiğini, işin ortasında Dimyat’a pirince giderken konuttaki bulgurdan olma riski bulunduğunu hatırlatıyor.
Bu özdeyişin şimdilerde muhafazakar toplulukta sirkülasyona girmesinin niçini, kestirim edileceği üzere siyaseten başı karışanları uyarmakla ilgili.
İçinde tanınmış hocalarımızın da bulunduğu, diyelim –aksakal– bir etraf, insanların iktidar konusunda daha sorgulayıcı hale geldiğini, yeni arayışlara girdiğini, bunun da iktidarı kaybetme riskini ortaya çıkardığını düşünüyor, seslerinin tesirli olacağına inandıkları insanlara “işin ortasında meskendeki bulguru kaybetme riski var” ikazında bulunuyor. Yani kazanımları kaybetme riski.
Daha evvel de yazdım, bu bir “Ya giderse” ve çabucak peşinden gelen “Ya gelirse” korkusudur. “Ya giderse”den kasıt Ak Parti iktidarının gitmesi, “Ya gelirse”den kasıt ise CHP’li bir ittifakın gelmesidir.
Muhafazakar topluluğun bu tasalarını yabana atma eğiliminde değilim. Ak Parti iktidarı ile en azından özgürlükler alanındaki kazanımlar hayati kıymettedir, CHP’li bir iktidarın ise Kılıçdaroğlu ile gelişen bütün değişim imajlarına karşın en azından belirsizliklerinden doğan, en azından değişimin gereğince içselleştirilip içselleştirilmediği sorusundan doğan korkuların dikkate alınması gerektiğini düşünürüm.
Lakin ben, bu “evdeki bulgur” sıkıntısına bir daha bakılması gerektiğini de söz etme gereği duyarım.
Bu iletisi benimle de paylaşan dostum, mümkün ki iktidara yönelik eleştirel duruşumdan dolayı beni de uyarma gereğiyle hareket etmiştir.
Ne diyoruz:
Bu iktidar evet muhafazakar görünüyor lakin şahsen muhafazakarlığa, samimi dindarlığa da bir bedel ödetiyor. Tüm yanlışları insanların İslam’la münasebetlerine aşındırıcı tesir yapıyor. Bilhassa genç jenerasyonların iktidarın yanlışlıklarına bakıp “İslam buysa” üzere çıkarımlarda bulunması ülkenin geleceği ismine korku veriyor. Adaletsizlikler var, halbuki muhafazakar fikrin şayet olmazsa olmazı adaletsizlikten kaçınmaktır. Yolsuzluklar var, iktidar eliyle zenginleştirmeler var, bunun yanında yaygın bir fakirleşme var, bürokraside yaygın adam kayırma var, toplumun belirli bölümlerine yönelik dışlama var, siyasi çıkar için sürdürülen kamplaştırma siyaseti var, var, var… Bunlar çoğaldıkça, dindar – muhafazakar çizgi, taşınamayacak bir bagaj altına giriyor.
Bunlara “yanlış” demek, bunların düzelmesi lazım demek, bir noktada iktidarı yıpratır mı, yıpratır, insanlarda yeni arayış eğilimi geliştirir mi geliştirir.
Bu o telaşlı etrafa bakılırsa “Evdeki bulgur”u bırakıp “Dimyata pirince gitmek” demek, halbuki ikaz “Dimyat’ta pirinç bulunmayabilir” demek istiyor. “Orada konuttaki bulguru kaybettiğinize de yanabilirsiniz” ikazı da peşinden geliyor.
Bu halk hikmetini bütünüyle yabana atıyor değilim. Orada yadırgadığım şey, varılan kararın zımnen “bu biçimde meskendeki bulgura razı olmak gerekiyor!” olmasıdır.
Yukarda iktidarın icraatına ait sıralananlar ne olacak bu biçimde?
Bunlar meskendeki bulgurun kurtlanmış, böceklenmiş, karakteri bozulmuş olması manasına geliyorsa, beşerler ondan yapılacak yemekten hoşnut değillerse, üstelik bu sebeple, bundan bu biçimde “Bulgur”dan bahsetmek bile insanlarda alerji uyandırmaya başlıyorsa…. Ne olacak?
Bir Hocaefendi bana “Zulüm var ama…” diye başlayan cümleler kurmuştu ben yaşanan haksızlıkları anlattığımda. Hocaefendi zulmün farkında idi, zira ona da onlarca zulüm kıssası ulaşıyordu “Lakin iktidar bizim iktidarımızdı, onun için susmak, katlanmak gerekiyordu…. Hem uyarınca sonuç alınabilir miydi ki, yöneticimizin karakteri biliniyordu vs…”
Sorun şu bana bakılırsa: Bizde aşağıdan üste denetleme geleneği oluşmuş değil. Daima söylüyorum, o Halife Ömer’i ikaz eden kişi, üstündeki elbisenin kumaşını sorgulayan kişi, o bayan haklarına dokunduğunda “Sen Kuran’da Allah’ın verdiği hakkı nasıl kısıtlarsın” diye çıkışan hanımın dirayeti… Nerede onlar? Öyküden mi ibaret? Birkaç hoca, birkaç alim, birkaç pir çıkıp, “Şunlar şunlar yanlış gidiyor” diyebilseydi, muhafazakar topluluk ismine, İslam’ın tüm görünülürlüğü, siyasi alandaki bir kısmı çarpık, bir kısmı sorunlu görünümlerden ibaret olmazdı.
“Meskendeki bulgura razı olalım?” Yooo olmayalım, o bulgur kurtlandı zira, böceklendi, mayası değişti… En azından bunu söyleyelim. Ki bulgurun kurtlardan, böceklerden temizlenmesi mümkünse, mayasının düzelmesi mümkünse o yapılsın.
Sorayım hocalarımıza: Meskendeki bulgurun böcekli halinden sizlere yemek yapılsa onu yer miydiniz?
Malum bu bir halk tabiri. “Evdeki bulgur” artık yetinilmeyen, tahminen küçümseneni, “Dimyat’a pirince gitmek” ise “daha iyisi”ni bulma arayışını tabir ediyor. Halkın kadim bilgeliği ise bu arayışa uzaklıklı durulması gerektiğini, işin ortasında Dimyat’a pirince giderken konuttaki bulgurdan olma riski bulunduğunu hatırlatıyor.
Bu özdeyişin şimdilerde muhafazakar toplulukta sirkülasyona girmesinin niçini, kestirim edileceği üzere siyaseten başı karışanları uyarmakla ilgili.
İçinde tanınmış hocalarımızın da bulunduğu, diyelim –aksakal– bir etraf, insanların iktidar konusunda daha sorgulayıcı hale geldiğini, yeni arayışlara girdiğini, bunun da iktidarı kaybetme riskini ortaya çıkardığını düşünüyor, seslerinin tesirli olacağına inandıkları insanlara “işin ortasında meskendeki bulguru kaybetme riski var” ikazında bulunuyor. Yani kazanımları kaybetme riski.
Daha evvel de yazdım, bu bir “Ya giderse” ve çabucak peşinden gelen “Ya gelirse” korkusudur. “Ya giderse”den kasıt Ak Parti iktidarının gitmesi, “Ya gelirse”den kasıt ise CHP’li bir ittifakın gelmesidir.
Muhafazakar topluluğun bu tasalarını yabana atma eğiliminde değilim. Ak Parti iktidarı ile en azından özgürlükler alanındaki kazanımlar hayati kıymettedir, CHP’li bir iktidarın ise Kılıçdaroğlu ile gelişen bütün değişim imajlarına karşın en azından belirsizliklerinden doğan, en azından değişimin gereğince içselleştirilip içselleştirilmediği sorusundan doğan korkuların dikkate alınması gerektiğini düşünürüm.
Lakin ben, bu “evdeki bulgur” sıkıntısına bir daha bakılması gerektiğini de söz etme gereği duyarım.
Bu iletisi benimle de paylaşan dostum, mümkün ki iktidara yönelik eleştirel duruşumdan dolayı beni de uyarma gereğiyle hareket etmiştir.
Ne diyoruz:
Bu iktidar evet muhafazakar görünüyor lakin şahsen muhafazakarlığa, samimi dindarlığa da bir bedel ödetiyor. Tüm yanlışları insanların İslam’la münasebetlerine aşındırıcı tesir yapıyor. Bilhassa genç jenerasyonların iktidarın yanlışlıklarına bakıp “İslam buysa” üzere çıkarımlarda bulunması ülkenin geleceği ismine korku veriyor. Adaletsizlikler var, halbuki muhafazakar fikrin şayet olmazsa olmazı adaletsizlikten kaçınmaktır. Yolsuzluklar var, iktidar eliyle zenginleştirmeler var, bunun yanında yaygın bir fakirleşme var, bürokraside yaygın adam kayırma var, toplumun belirli bölümlerine yönelik dışlama var, siyasi çıkar için sürdürülen kamplaştırma siyaseti var, var, var… Bunlar çoğaldıkça, dindar – muhafazakar çizgi, taşınamayacak bir bagaj altına giriyor.
Bunlara “yanlış” demek, bunların düzelmesi lazım demek, bir noktada iktidarı yıpratır mı, yıpratır, insanlarda yeni arayış eğilimi geliştirir mi geliştirir.
Bu o telaşlı etrafa bakılırsa “Evdeki bulgur”u bırakıp “Dimyata pirince gitmek” demek, halbuki ikaz “Dimyat’ta pirinç bulunmayabilir” demek istiyor. “Orada konuttaki bulguru kaybettiğinize de yanabilirsiniz” ikazı da peşinden geliyor.
Bu halk hikmetini bütünüyle yabana atıyor değilim. Orada yadırgadığım şey, varılan kararın zımnen “bu biçimde meskendeki bulgura razı olmak gerekiyor!” olmasıdır.
Yukarda iktidarın icraatına ait sıralananlar ne olacak bu biçimde?
Bunlar meskendeki bulgurun kurtlanmış, böceklenmiş, karakteri bozulmuş olması manasına geliyorsa, beşerler ondan yapılacak yemekten hoşnut değillerse, üstelik bu sebeple, bundan bu biçimde “Bulgur”dan bahsetmek bile insanlarda alerji uyandırmaya başlıyorsa…. Ne olacak?
Bir Hocaefendi bana “Zulüm var ama…” diye başlayan cümleler kurmuştu ben yaşanan haksızlıkları anlattığımda. Hocaefendi zulmün farkında idi, zira ona da onlarca zulüm kıssası ulaşıyordu “Lakin iktidar bizim iktidarımızdı, onun için susmak, katlanmak gerekiyordu…. Hem uyarınca sonuç alınabilir miydi ki, yöneticimizin karakteri biliniyordu vs…”
Sorun şu bana bakılırsa: Bizde aşağıdan üste denetleme geleneği oluşmuş değil. Daima söylüyorum, o Halife Ömer’i ikaz eden kişi, üstündeki elbisenin kumaşını sorgulayan kişi, o bayan haklarına dokunduğunda “Sen Kuran’da Allah’ın verdiği hakkı nasıl kısıtlarsın” diye çıkışan hanımın dirayeti… Nerede onlar? Öyküden mi ibaret? Birkaç hoca, birkaç alim, birkaç pir çıkıp, “Şunlar şunlar yanlış gidiyor” diyebilseydi, muhafazakar topluluk ismine, İslam’ın tüm görünülürlüğü, siyasi alandaki bir kısmı çarpık, bir kısmı sorunlu görünümlerden ibaret olmazdı.
“Meskendeki bulgura razı olalım?” Yooo olmayalım, o bulgur kurtlandı zira, böceklendi, mayası değişti… En azından bunu söyleyelim. Ki bulgurun kurtlardan, böceklerden temizlenmesi mümkünse, mayasının düzelmesi mümkünse o yapılsın.
Sorayım hocalarımıza: Meskendeki bulgurun böcekli halinden sizlere yemek yapılsa onu yer miydiniz?