“Ahmet Abi” ya da “Ahmet Taşgetiren” diye başlayarak güzel niyetli – yargılayıcı “ne yapıyor, nerede duruyor, niye savruldu?” üzere soranlar oluyor.
İçime baktım, kendime sordum. Durduğum yeri yazıyorum. Onlara da “Piyasadaki güç ve ahlak imtihanına baktığınızda siz nerede duruyorsunuz, kendinize baktınız mı?” diye sormak isterim. Zira her insanın hesabı başka görülecek. İşte karşılığım:
Bir maganda, cipini sokakta oynaşan köpeklerin üzerine sürüyor. Kimden yanasınız? Ben köpekten yanayım.
Başlarına vurula vurula öldürülen fok balıklarından yana oldum daima, onların çığlığını unutmadım. Taşa tutulan, yere çarpılan, üzerlerinde atış talimi yapılan sokak kedilerinden yana oldum, kanatları yolunan kelebeklerden yana oldum.
Bosna’dan yana oldum, Doğu Türkistan’dan, Filistin’den yana oldum, Kunta Kinte’lerden yana, Kızılderililer’den yana oldum ve her türlü insanlık dışı zulüm tertibine Karşı.
İstiklal Mahkemeleri zulmüne uğrayan İskilipli Atıf Hoca’nın yanındayım, “Git biraz da Mısır’da kumda oyna” denilen Akif’in yanındayım.
Olağan ki Yassıada Mahkemelerinin karşısında, mazlum 27 Mayıs şehitlerinin yanındayım.
12 Eylül’ün Diyarbakır Cezaevinde köpeğine tekmil verdiren asker asker değil benim gözümde, köylüye pislik yediren özel harekatçı, güvenlik nazaranvlisi değil, Roboski’de cesetleri katırlar üzerinde taşınan çocuklardan yanayım, onlara ağıt yakan annelerden yanayım, 12 Eylül hukukunda “bir ordan bir burdan” genç asıp adalet icra ettiğini sananlardan yana değilim.
28 Şubat’ta ikna odalarına sokulan genç kızlardan yanayım. Anadolu’yu üç-beş başörtülü Cerrahpaşalı öğrenci, birkaç muharrir, birkaç müzisyen ile bunun için dolaştık. 312’den “Ankara’yı bir daha inşa edin” dediğimiz için yargılandık.
“Seni seviyoruz savunan adam” çığlığı tek bir insan savunması değildi, bütün haksızlıklara karşı bir duruştu.
Şiir okuduğu için vazifeden alınan, “Muhtar bile olamaz” manşetleriyle linç edilmek istenen, cezaevine gönderilenlere, “Cezaevinden çık senin yanında Anadolu yollarına düşeriz” diye seslendik.
İmam Hatip öğrencilerinin üniversite yolu kesilirken, üniversitelerde başörtüsü kıyımı yaşanırken “Bu ülkenin çocuklarının kanatlarını koparmayın, bırakın yükselsinler” diye isyan ettim.
Bir gece yarısı muhtıra verildiğinde, iktidarda iken kapatma davası açıldığında Ak Parti’nin ve milletin hakkını savundum.
Soru çalmalar bir “dini cemaat mensubu” diye, “Devlette bizimkiler olsun” öne sürülen nedenine dayanıyorlar diye onların yanında mı olacaktık? Onlar yargıyı, iktidarın da dayanağı ile zulüm aracı haline getirdiğinde, cürüm üretip yargı alet edildiğinde, iktidar onlara göz yumduğunda onlarla birlikte mi olacaktık? Yargıyı, Emniyeti berbata kullandıklarında bunu “Dava” ismine kabul mü edecektik? “Olmaz” dedik. “İyilik hareketi” diye bağlanan insanların siyasi savaşa sokulmasının en büyük kötülük olduğunu yazdık.
Şimdilerde nerelerdeyiz?
En kritik davalarda karar veren hakimin “kurt işareti” yaptığını görüyorsunuz. Nerede duracaksınız? Siyaset kürsülerinden infazlar gerçekleşiyor, “Bizde hukuk bu biçimde işler” deyip sineye mi çekmek gerekiyor? Dün “Adaleti ayakta tutmaya çalışan “Biz”, bugün güç elimize geçince hangi “Bize”e dönüştük?
Anayasa Mahkemesi Lideri, bir yıl ortasında 66 bin ferdi müracaatın “Adil yargılanmama” öne sürülen sebebine dayandığını açıklıyor? “Adil yargılanmayanlar” ortasında bulunmak ister miydiniz?
KPSS imtihanlarında 100 puan almanıza karşın iktidar etraflarından bir tavsiye mektubu getiremediğiniz için mülakatta elenenler içinde olmak ister miydiniz?
Siyasi ayak oyunlarıyla kendi başbakanımızı yemişiz? Bu siyasi ahlak mıydı bizim şiarımız?
Kent Üniversitesi kapatılırken kimden yana olmak gerekiyordu?
Yolsuzluk yapanlar “Bizden” olunca ses çıkarmamak, ya da “Onlar olsa onlar da yapardı” öne sürülen nedenine sığınmak mı gerekiyor?
Reis Beyefendi’i okurduk bir vakit içinder. Reis Beyefendi, haksız bir sonucun vicdan azabı ile kıvranırdı içimizde. “Hazreti Ömer’in Adaleti” diye bir şey vardı dünyamızda. “Ömer’e Kur’an’daki bayan haklarının hesabını soran kadın”ı anlatırdık fazilet anıtı olarak. Ya da “Ömer’in üstündeki elbisenin hesabını soran kişi”nin faziletini. O toplumun faziletini yani. Onlardan bahsetmek şimdilerde “sübliminal mesaj” oluyor değil mi? “Şunlar yanlış gidiyor” diye seslenenleri de boğmaya çalışıyoruz.
“Allah adaleti emreder” ayetini Cuma minberinden alıp gazete makalesinde kullanmak da “sübliminal mesaj” çerçevesine giriyor. “Müslümanın yufka yüreği”nden yana oldum daima. Müslümanın “Rahmet insanı” olmasından…
İçimize bakmak gerekmiyor mu biraz? Rahmet mi ağır basıyor öfke mi, kin mi, nefret mi?
İster ağızdan çıksın ister kağıda dökülsün “Söz” emanet iken ve her türlü hesabı varken, çamur üretimini medyacılık diye insanların önüne taşımak ne vakit bize yapıştı?
Ölçümüz ne bizim sahi? Ölçülerimiz kaldı mı? Yoksa ölçüleri, mevcut gerçekliklerimize göre eğip bükmekle mi meşgulüz?
Ben baktım durduğum yere, bakıyorum ve her yazım da bu biçimde bir bakışın süzgecinden geçiyor. Son kelam: “Mahşer ortamında savunulabilecek işler yapmak lazım.” Benim unsurum bu.
GÜL GİTTİ, BOZDAĞ GELDİ
Abdülhamit Gül, Adalet Bakanlığı’ndan affını istedi, istifası kabul edildi, yerine Bekir Bozdağ getirildi. Bozdağ Ak Parti’de şimdilerde en geçerli kriter olan “sadakat”in sembolü olarak bilinir. Tercih edilmesi yadırganmaz. “AK Parti Tayyip’in partisidir” kelamı ona aittir.
Abdülhamit Gül’e gelince, hukuk hassasiyeti ile iktidarın hukuku zorlayan uygulamalarını dengelemeye çalıştı, teori teoride kaldı, hukuku zorlayan uygulamalar cari oldu ve beklenen son gerçekleşti.
“Hukuk geriden gelsin” diyenler, rakibi vurmak için MOBESE’yi kullyananlar yerinde duruyor, “Ne demek o, hukuk her şeyin önündedir” diyen, “veri koruma” hassaslığını seslendiren fakat hukuksuzluklar karşısında da faal hal koyamayan gitti.
Günün gerçeği bu. Gül, ülkede yaşanan adalet sancısının son kurbanıdır bana göre. Artık “Keşke daha halli olsaydım, örneğin yargısız infaz niteliğindeki son tweeti atmasaydım” diyor mudur sanki? Maalesef “Keşke”ler hesaba dahil değildir.
İçime baktım, kendime sordum. Durduğum yeri yazıyorum. Onlara da “Piyasadaki güç ve ahlak imtihanına baktığınızda siz nerede duruyorsunuz, kendinize baktınız mı?” diye sormak isterim. Zira her insanın hesabı başka görülecek. İşte karşılığım:
Bir maganda, cipini sokakta oynaşan köpeklerin üzerine sürüyor. Kimden yanasınız? Ben köpekten yanayım.
Başlarına vurula vurula öldürülen fok balıklarından yana oldum daima, onların çığlığını unutmadım. Taşa tutulan, yere çarpılan, üzerlerinde atış talimi yapılan sokak kedilerinden yana oldum, kanatları yolunan kelebeklerden yana oldum.
Bosna’dan yana oldum, Doğu Türkistan’dan, Filistin’den yana oldum, Kunta Kinte’lerden yana, Kızılderililer’den yana oldum ve her türlü insanlık dışı zulüm tertibine Karşı.
İstiklal Mahkemeleri zulmüne uğrayan İskilipli Atıf Hoca’nın yanındayım, “Git biraz da Mısır’da kumda oyna” denilen Akif’in yanındayım.
Olağan ki Yassıada Mahkemelerinin karşısında, mazlum 27 Mayıs şehitlerinin yanındayım.
12 Eylül’ün Diyarbakır Cezaevinde köpeğine tekmil verdiren asker asker değil benim gözümde, köylüye pislik yediren özel harekatçı, güvenlik nazaranvlisi değil, Roboski’de cesetleri katırlar üzerinde taşınan çocuklardan yanayım, onlara ağıt yakan annelerden yanayım, 12 Eylül hukukunda “bir ordan bir burdan” genç asıp adalet icra ettiğini sananlardan yana değilim.
28 Şubat’ta ikna odalarına sokulan genç kızlardan yanayım. Anadolu’yu üç-beş başörtülü Cerrahpaşalı öğrenci, birkaç muharrir, birkaç müzisyen ile bunun için dolaştık. 312’den “Ankara’yı bir daha inşa edin” dediğimiz için yargılandık.
“Seni seviyoruz savunan adam” çığlığı tek bir insan savunması değildi, bütün haksızlıklara karşı bir duruştu.
Şiir okuduğu için vazifeden alınan, “Muhtar bile olamaz” manşetleriyle linç edilmek istenen, cezaevine gönderilenlere, “Cezaevinden çık senin yanında Anadolu yollarına düşeriz” diye seslendik.
İmam Hatip öğrencilerinin üniversite yolu kesilirken, üniversitelerde başörtüsü kıyımı yaşanırken “Bu ülkenin çocuklarının kanatlarını koparmayın, bırakın yükselsinler” diye isyan ettim.
Bir gece yarısı muhtıra verildiğinde, iktidarda iken kapatma davası açıldığında Ak Parti’nin ve milletin hakkını savundum.
Soru çalmalar bir “dini cemaat mensubu” diye, “Devlette bizimkiler olsun” öne sürülen nedenine dayanıyorlar diye onların yanında mı olacaktık? Onlar yargıyı, iktidarın da dayanağı ile zulüm aracı haline getirdiğinde, cürüm üretip yargı alet edildiğinde, iktidar onlara göz yumduğunda onlarla birlikte mi olacaktık? Yargıyı, Emniyeti berbata kullandıklarında bunu “Dava” ismine kabul mü edecektik? “Olmaz” dedik. “İyilik hareketi” diye bağlanan insanların siyasi savaşa sokulmasının en büyük kötülük olduğunu yazdık.
Şimdilerde nerelerdeyiz?
En kritik davalarda karar veren hakimin “kurt işareti” yaptığını görüyorsunuz. Nerede duracaksınız? Siyaset kürsülerinden infazlar gerçekleşiyor, “Bizde hukuk bu biçimde işler” deyip sineye mi çekmek gerekiyor? Dün “Adaleti ayakta tutmaya çalışan “Biz”, bugün güç elimize geçince hangi “Bize”e dönüştük?
Anayasa Mahkemesi Lideri, bir yıl ortasında 66 bin ferdi müracaatın “Adil yargılanmama” öne sürülen sebebine dayandığını açıklıyor? “Adil yargılanmayanlar” ortasında bulunmak ister miydiniz?
KPSS imtihanlarında 100 puan almanıza karşın iktidar etraflarından bir tavsiye mektubu getiremediğiniz için mülakatta elenenler içinde olmak ister miydiniz?
Siyasi ayak oyunlarıyla kendi başbakanımızı yemişiz? Bu siyasi ahlak mıydı bizim şiarımız?
Kent Üniversitesi kapatılırken kimden yana olmak gerekiyordu?
Yolsuzluk yapanlar “Bizden” olunca ses çıkarmamak, ya da “Onlar olsa onlar da yapardı” öne sürülen nedenine sığınmak mı gerekiyor?
Reis Beyefendi’i okurduk bir vakit içinder. Reis Beyefendi, haksız bir sonucun vicdan azabı ile kıvranırdı içimizde. “Hazreti Ömer’in Adaleti” diye bir şey vardı dünyamızda. “Ömer’e Kur’an’daki bayan haklarının hesabını soran kadın”ı anlatırdık fazilet anıtı olarak. Ya da “Ömer’in üstündeki elbisenin hesabını soran kişi”nin faziletini. O toplumun faziletini yani. Onlardan bahsetmek şimdilerde “sübliminal mesaj” oluyor değil mi? “Şunlar yanlış gidiyor” diye seslenenleri de boğmaya çalışıyoruz.
“Allah adaleti emreder” ayetini Cuma minberinden alıp gazete makalesinde kullanmak da “sübliminal mesaj” çerçevesine giriyor. “Müslümanın yufka yüreği”nden yana oldum daima. Müslümanın “Rahmet insanı” olmasından…
İçimize bakmak gerekmiyor mu biraz? Rahmet mi ağır basıyor öfke mi, kin mi, nefret mi?
İster ağızdan çıksın ister kağıda dökülsün “Söz” emanet iken ve her türlü hesabı varken, çamur üretimini medyacılık diye insanların önüne taşımak ne vakit bize yapıştı?
Ölçümüz ne bizim sahi? Ölçülerimiz kaldı mı? Yoksa ölçüleri, mevcut gerçekliklerimize göre eğip bükmekle mi meşgulüz?
Ben baktım durduğum yere, bakıyorum ve her yazım da bu biçimde bir bakışın süzgecinden geçiyor. Son kelam: “Mahşer ortamında savunulabilecek işler yapmak lazım.” Benim unsurum bu.
GÜL GİTTİ, BOZDAĞ GELDİ
Abdülhamit Gül, Adalet Bakanlığı’ndan affını istedi, istifası kabul edildi, yerine Bekir Bozdağ getirildi. Bozdağ Ak Parti’de şimdilerde en geçerli kriter olan “sadakat”in sembolü olarak bilinir. Tercih edilmesi yadırganmaz. “AK Parti Tayyip’in partisidir” kelamı ona aittir.
Abdülhamit Gül’e gelince, hukuk hassasiyeti ile iktidarın hukuku zorlayan uygulamalarını dengelemeye çalıştı, teori teoride kaldı, hukuku zorlayan uygulamalar cari oldu ve beklenen son gerçekleşti.
“Hukuk geriden gelsin” diyenler, rakibi vurmak için MOBESE’yi kullyananlar yerinde duruyor, “Ne demek o, hukuk her şeyin önündedir” diyen, “veri koruma” hassaslığını seslendiren fakat hukuksuzluklar karşısında da faal hal koyamayan gitti.
Günün gerçeği bu. Gül, ülkede yaşanan adalet sancısının son kurbanıdır bana göre. Artık “Keşke daha halli olsaydım, örneğin yargısız infaz niteliğindeki son tweeti atmasaydım” diyor mudur sanki? Maalesef “Keşke”ler hesaba dahil değildir.