Gelecek Partisi Sözcüsü Serkan Özcan, partisinin haftalık basın toplantısında gündeme dair açıklamalarda bulundu. Özcan’ın gündeminde Diyanet Lideri Ali Erbaş’ın isimli yıl açılışında dua etmesi, seçim sisteminin değişmesi ile yüzde 7’ye düşürülen seçim barajı ve Orta Vadeli Program mevzuları vardı.
Özcan, Cumhur İttifakının seçim barajını yüzde 7’ye düşürmesine yönelik, ‘Kaybedeceklerini anladılar ve bir daha sonraki seçimlerin taşlarını dizme telaşındalar. Natürel ki işin ortasında küçük ortağın kısa vadeli gereksinimleri, Meclis’e sokmak istemedikleri partilere yönelik hesaplar da var. Geçmişte de denenmiş fakat tutmamış Bizans oyunları bu yüzden de devreye sokulmakta. Buradan açıkça söyleyelim, bu oyunlar tutmaz beyefendiler. Millet o oyunları bozar; sandıkta yırtıp atar.” diyerek reaksiyonu gösterdi.
Özcan’ın açıklamalarından satırbaşları şu biçimde:
”Yargıtay’daki İsimli Yıl Açılış Merasimine bu sene, Diyanet İşleri Liderinin iştiraki ve Dua kısmı damga vurdu. Şunu tabir etmek gerekir ki; bu tartışmada 2 kesim var. Biri “özgürlükçü kıymetlerden nasibini almamış vesayetçi kesim; başkası “iktidarın sadakat külçeşidini sağlamada dini araçsallaştırmasına göz yumanlar” olağan bir demokraside ve hukuk devletinde aslında bu tablo sorun olarak görülmezdi.
Tıpkı, İncil üzerine yemin eden devlet liderleri üzere. Ülkemiz açısından temel sorun addedilmesi gereken sorun; dini görünürlüğün ve şiarların, iktidara sadakat bildirimine araç kılınmasıdır.
‘SORUN İKTİDARIN DİNİN ŞİARLARINA SAYGIYI, KENDİSİNE SADAKAT İÇİN ARAÇSALLAŞTIRMASIDIR’
halbuki din de, laiklik de iktidara sadakatin araçları değildir. Adaleti tarumar ettiğiniz bir ülkede, din erkeklerina o kurumun başında hayır duası ettirmek, dine de dindarlara da yapılmış bir kötülüktür. halbuki din; sadakatin unsurlara yapılmasını ister. O prensiplerin yüzü suyu hürmetine de bir dönemliğine hukukun üstünlüğüne bağlı takımlar misyon yapar. Madem ki dini bu kadar önemsiyorsunuz. Yargıtay açılışında ettiğimiz duaların karşılığının ne olduğunu, lakin kontrolle ve hukuku işletmekle ölçebilirsiniz. Adaletin ikamesi için dua ediyoruz madem bu biçimde hukukun üniversal normlarının işleyip işlemediğini de; şeffaflığa, kontrole açık olup olmadığımız da; dinin “emanet”, “ehliyet-liyakat” ve hesap verebilirlik unsurlarını de işletmeliyiz.
Bir defa daha altını çizelim ki; burada sorun; iktidarın dinin temel prensiplerini ve üniversal normları ayağının altına alıp çiğnerken; dinin şiarlarına saygıyı, kendisine sadakat için araçsallaştırmasıdır.
‘DİN, OTORİTELEŞME EMELLERİNE ARAÇ KILINIYOR’
halbuki Unsurlara sadakat, bireylere ve kurumlara eleştiriyi, kontrolü, sorgulamayı, hesap sormayı birlikteinde getirir. Tenkit düzeneklerinin önüne keyfiliğin konmasını; yolsuzluk üzere sistemlerin olağanlaşmasını, engellemek dinin de dindarın da bakılırsavleri içindedır.
Temel tartışma bu olmalıdır. Temel tartışma Yargıtay’da dua edilmesi ya da Diyanet’in görünür olup olmaması değil; bunların otoriteleşme emellerine araç kılınmasıdır. Yani dinin; otoriter bir idareye şartsız itaate, adaletsizliklerin örtülmesine araç kılınmasıdır rahatsız edici olan. Topluma da bu gerçeklik bu türlü anlatılmalıdır. Yargıtay açılışında diyanete yer veren ve dua ettiren iktidarın, evvel bu konulardaki karnesi sorgulanmalıdır; yoksa dua seramonisi değil. Birebir sadakat seramonileri, elinde aydınlanma meşalesi taşıdığını düşünen, halka zirveden bakan vesayetçi zorbalar tarafınca, geçmişte de bu halka dayatıldı. Kozmik insanlık prensipleri umurlarında bile olmadı.
Bugün yapılanın da bundan hiçbir farkı yok. Geçmişte de, bugün de unsurlar alanda yok. Emanet’e ve kamusal alan problemine bakışta da birebir sorunu görüyoruz aslında. Dün birileri kendisini bu ülkenin maliki nazaranrek, kamu kaynaklarını hoyratça kullanmakta, dilediklerini güçlü etmekte, güç için üniversal norm ve kurumları, ideolojik kararlarında keyiflerince araç kılmaktaydılar. İdeolojiden güç devşirmekle muhakkak bir dini yorumdan güç devşirmenin farkı yoktur.
Hele ki ülke kaynaklarının sömürüldüğü, keyfe acı kullanıldığı, kutuplaştırmayı artırarak toplumsal barışa ziyan verildiği, Meclisin işlemesinin akamete uğratılıp kontrol bakılırsavini bakılırsamediği; kurumların ve bürokrasinin bakılırsavlerini savsakladığı bir ortamda, vesayetçiliğin ya da dinin bir yorumunun bu problemleri maskelemede kullanılması bildik bir usuldür. Mevzumuz madem ki Yargıtay; bu biçimde “devletin dini adalettir” kelamını pratikte de göstermektir değerli olan. Bu yapılmıyorsa hatta karşıtından örnekler arşa ulaşmışsa, bu biçimde o duaların da bir manası yoktur.
“ZULÜMLE ABAD OLANIN, AHİRİ BERBAD OLUR”
Gerçek dua, fiili duadır. Yani yargı bağımsızlığını sağlayacak; kozmik kriterlere uyacak, kuvvetliye öbür zayıfa öteki hukuk uygulamayacak bir ortamı yaratmaktır. Muhafazakar-mütedeyyin bölümlerin de adalet duası, bu tablonun oluşup oluşmadığını denetlemek olmalıdır. Değilse ses vermek, itiraz etmek olmalıdır. Temel dua budur.
Yöneten ve yönetilenler olarak, hukukun üstünlüğüne inanıp ona göre davranırsak, fiili duayı da yerine getirmiş oluruz. Ne demişti Yunus Emre; “Zulümle abad olanın, ahiri berbad olur”. Duamız zulme sapmamak, sapanları uyarabilmek için feraset, bilgi ve gerçek icraatlar üzerine olmalıdır. Madem ki Adalet için dua ediyoruz; bu biçimde duamız, seçim maddelerinin gayrı ahlaki bir hedefle, keyfice, sadece galebe çalabilmek için değiştirildiği değil. Her türlü yolsuzlukla çabayı şiar edinmiş bir siyaset için olmalıdır.
Maddelerin, siyasi iradeye muhalif olan gazeteci, siyasetçi, öğrenci, yahut işadamına keyfice işletildiği değil, hukukun her şeyin üzerinde addedildiği bir siyaset için olmalıdır. Yargıtay açılışında dua ediyoruz lakin dünya sıralamasındaki hukuk karnemiz tam bir fecaat. Yolsuzlukla çaba sıralamasında 106 ülkenin gerisine düştük. O dualar adrese teslim ihalelerin olmaması,
İmar rantlarının engellenmesi, iddianameleri bile yazılmamış insanların, senelerca cezaevinde tutulmaması için de yapılmalıdır. Sonuç olarak bugün problemimiz istikrar ve kontrolün olmadığı, kuvvetler ayrılığının inşa edilemediği bir siyasi ahlak ve rejim problemidir. Sorun bu ülkenin milyonlarca ferdinin ritüelinin sorgulanması sorunu değil. Bu, farklı mezhepten, dinden, etnik kökenden tüm toplulukların şiarları için de geçerlidir. Sıkıntımız o imajların neleri örttüğü hangi yolsuzluklara usulsüzlüklere perde edildiğidir.
‘ENFLASYON HEDEFLEMESİ SİYASETİNİ AÇIKÇA RAFA KALDIRMIŞIZ’
Biliyorsunuz yeni bir OVP belirtildi. Hazinenin hala bu ucube sistemde OVP yazabilmesi bile bir muvaffakiyet aslında. Pekala bu metne ne ölçüde prestij edeceğiz? elbette bu metnin prestij nazaranbilmesinin kriterleri var.
En kıymetli kriter hali hazırdaki sistemde; bağımsız düşünebilen, çalışma özgürlüğüne sahip bir bürokrasi olup olmadığı. TV’den sinyal alan bürokratlar tarafınca yazılmış olması bile aslında bu metnin prestijinin olmadığının en açık göstergesi. Bir öteki kriter ise bu metni hazırlayan siyasi iradenin geçmiş performansı, o denli değil mi? Hatırlayacak olursak; bundan 3 sene evvelki OVP’ye nazaran enflasyonda bu yılı %5 ile kapatacaktık.
Bugün enflasyon nerede? %19. Bu derece berbat performans gösteren bir siyasi iradenin hazırladığı dokuman inanç verebilir mi? OVP bize diyor ki; önümüzdeki 4 yılda ortalamada %6,25 büyüyeceğim.
“Madem bunu yapabiliyordunuz, Cumhurbaşkanlığı sistemine geçtiğimizden beri; niye yalnızca yıllık %2,4 büyüdünüz?” diye sormazlar mı beşere? Bir öbür prestij sorunu da hukuka, kurum ve kurallara olmayan hürmet. Şayet bir ülkede OVP’yi hazırlayan kurum ve şuralar baştan aşağı çökertilmişse, bu metnin bir prestiji olabilir mi? TV’den “bu ay olmadıysa, bir daha sonraki ay faizi düşür” diyen bir akılla yönetiliyoruz.
NE OLDU DA FAİZ TEORİLERİNİZ BU ÜLKEYİ ÖNÜMÜZDEKİ YIL 250 MİLYAR TL FAİZ ÖDEMESİNE MAHKUM ETTİ?
Artık enflasyon hedeflemesi siyasetini açıkça rafa kaldırmışız. 45 gün evvelden Merkez Bankası’nın deklare ettiğı iddia %14, OVP’de %16. 2022’de % 9.8; 2023’de % 8; 2024’te % 7.6 iddia edip bana itimadın diyorsun lakin, daha 45 gün evvelki maksadından %15 sapmışsın? 45 gün evvel yaptığın enflasyon ve cari açık iddiaları, OVP’ye konulacak kadar bile paha görmemiş. Bırak vatandaşı, çalışanı, patronu yahut yatırımcıyı, seni o makama atayan hükümet bile sana inanmamış. Artık yalnızca faizleri talimatla düşürmek zorunda olduğunu bildiğin için, enflasyondaki yükseliş süreksiz, çekirdek enflasyon belirleyici diyorsun. Sana kim, niye inansın?
OVP’nin bir öteki kesimi faiz harcamaları ile ilgili. Buradan ülkenin sırtından güçlü olmaya alışmış bir avuç tefeciye, faizciye muştuyu verelim. İktidar bir daha en çok sizi düşünmüş. Bu yıl faiz ödemelerini 180 milyardan 190 milyara çıkarmış. Yetmemiş, önümüzdeki yıl için de her bir saat başına yaklaşık 29 milyon TL faiz ödemesi koymuşlar. Hani faizle nasıl uğraşılırmış gösterecektiniz Sn.Cumhurbaşkanı?
Şayet yanlışsız yönetseydiniz 2013-2017 içinde olduğu üzere hala 50-60 milyar, haydi enflasyonu da katalım 80-90 milyar ödeyecektiniz faize. Ne oldu da sizin faiz teorileriniz bu ülkeyi önümüzdeki yıl 250 milyar TL faiz ödemesine mahkum etti?
‘BİZANS OYUNLARI BU YÜZDEN DE DEVREYE SOKULMAKTA’
Şu seçim sisteminin değişmesi, ve yüzde 7 seçim barajı sıkıntısından ne anlamalıyız sanki? Bu iktidar daha fazla demokrasi, daha fazla temsilde adalet ve idarede istikrar istiyor olabilir mi? “Ne ilgisi var?” söylemiş olduğinizi duyar üzere oldum. Pekala artık ne oldu da barajın yüzde 7’ye düşürülmesine karar verildi? niye yüzde 3 ya da yüzde 5 değil de 7 örneğin. O denli ya; Cumhurbaşkanlığı sisteminde aslına bakarsan tek kişilik bir hükümet kelam konusu. Yani seçim barajının idarede istikrarla bir ilgisi kalmadı.
Muhakkak ki ortada bir siyaset mühendisliği kelam konusu. Lakin bu mühendislik yalnızca önümüzdeki seçimleri içermiyor. Muhakkak ki kaybedeceklerini anladılar ve bir daha sonraki seçimlerin taşlarını dizme telaşındalar. Müflis tüccarın eski defterleri karıştırması misali, “Yok baraj şu olsun, yok dar bölge o denli olsun” falan. “Hadi seçim bölgesi hudutlarını da şöyleki yapalım.” derlerse kimse şaşmamalı.
Alışılmış ki işin ortasında küçük ortağın kısa vadeli muhtaçlıkları, Meclis’e sokmak istemedikleri partilere yönelik hesaplar da var. Geçmişte de denenmiş fakat tutmamış Bizans oyunları bu yüzden de devreye sokulmakta. Buradan açıkça söyleyelim, bu oyunlar tutmaz beyefendiler. Millet o oyunları bozar; sandıkta yırtıp atar. Bunlar yapmaz lakin biz milletimizle bir daha de paylaşalım: Temsilde adalet ve idarede istikrar, güçlendirilmiş parlamenter sistemdeki değişiklerle esasen sağlanır.
Nedir onlar söyleyelim: Hükümet yıkmayı zorlaştıran lakin yapmayı kolaylaştıran sistemik sübaplardır. Alternatifini ortaya koymadan gensoru verememek; Hükümet düşürememektir örneğin. Birtakım Batılı ülkelerde de uygulamaları olan bir sistemdir bu. kuvvetli bir sistem ve kuvvetli bir Meclis, bunların Bizans oyunlarıyla ayakta tutmaya çalıştıkları düzensizliğin, sistemsizliğin panzehiridir. Oksijen çadırına soktukları bu sisteme inşallah hayat bahşedeceğimiz günler yakındır!”
Özcan, Cumhur İttifakının seçim barajını yüzde 7’ye düşürmesine yönelik, ‘Kaybedeceklerini anladılar ve bir daha sonraki seçimlerin taşlarını dizme telaşındalar. Natürel ki işin ortasında küçük ortağın kısa vadeli gereksinimleri, Meclis’e sokmak istemedikleri partilere yönelik hesaplar da var. Geçmişte de denenmiş fakat tutmamış Bizans oyunları bu yüzden de devreye sokulmakta. Buradan açıkça söyleyelim, bu oyunlar tutmaz beyefendiler. Millet o oyunları bozar; sandıkta yırtıp atar.” diyerek reaksiyonu gösterdi.
Özcan’ın açıklamalarından satırbaşları şu biçimde:
”Yargıtay’daki İsimli Yıl Açılış Merasimine bu sene, Diyanet İşleri Liderinin iştiraki ve Dua kısmı damga vurdu. Şunu tabir etmek gerekir ki; bu tartışmada 2 kesim var. Biri “özgürlükçü kıymetlerden nasibini almamış vesayetçi kesim; başkası “iktidarın sadakat külçeşidini sağlamada dini araçsallaştırmasına göz yumanlar” olağan bir demokraside ve hukuk devletinde aslında bu tablo sorun olarak görülmezdi.
Tıpkı, İncil üzerine yemin eden devlet liderleri üzere. Ülkemiz açısından temel sorun addedilmesi gereken sorun; dini görünürlüğün ve şiarların, iktidara sadakat bildirimine araç kılınmasıdır.
‘SORUN İKTİDARIN DİNİN ŞİARLARINA SAYGIYI, KENDİSİNE SADAKAT İÇİN ARAÇSALLAŞTIRMASIDIR’
halbuki din de, laiklik de iktidara sadakatin araçları değildir. Adaleti tarumar ettiğiniz bir ülkede, din erkeklerina o kurumun başında hayır duası ettirmek, dine de dindarlara da yapılmış bir kötülüktür. halbuki din; sadakatin unsurlara yapılmasını ister. O prensiplerin yüzü suyu hürmetine de bir dönemliğine hukukun üstünlüğüne bağlı takımlar misyon yapar. Madem ki dini bu kadar önemsiyorsunuz. Yargıtay açılışında ettiğimiz duaların karşılığının ne olduğunu, lakin kontrolle ve hukuku işletmekle ölçebilirsiniz. Adaletin ikamesi için dua ediyoruz madem bu biçimde hukukun üniversal normlarının işleyip işlemediğini de; şeffaflığa, kontrole açık olup olmadığımız da; dinin “emanet”, “ehliyet-liyakat” ve hesap verebilirlik unsurlarını de işletmeliyiz.
Bir defa daha altını çizelim ki; burada sorun; iktidarın dinin temel prensiplerini ve üniversal normları ayağının altına alıp çiğnerken; dinin şiarlarına saygıyı, kendisine sadakat için araçsallaştırmasıdır.
‘DİN, OTORİTELEŞME EMELLERİNE ARAÇ KILINIYOR’
halbuki Unsurlara sadakat, bireylere ve kurumlara eleştiriyi, kontrolü, sorgulamayı, hesap sormayı birlikteinde getirir. Tenkit düzeneklerinin önüne keyfiliğin konmasını; yolsuzluk üzere sistemlerin olağanlaşmasını, engellemek dinin de dindarın da bakılırsavleri içindedır.
Temel tartışma bu olmalıdır. Temel tartışma Yargıtay’da dua edilmesi ya da Diyanet’in görünür olup olmaması değil; bunların otoriteleşme emellerine araç kılınmasıdır. Yani dinin; otoriter bir idareye şartsız itaate, adaletsizliklerin örtülmesine araç kılınmasıdır rahatsız edici olan. Topluma da bu gerçeklik bu türlü anlatılmalıdır. Yargıtay açılışında diyanete yer veren ve dua ettiren iktidarın, evvel bu konulardaki karnesi sorgulanmalıdır; yoksa dua seramonisi değil. Birebir sadakat seramonileri, elinde aydınlanma meşalesi taşıdığını düşünen, halka zirveden bakan vesayetçi zorbalar tarafınca, geçmişte de bu halka dayatıldı. Kozmik insanlık prensipleri umurlarında bile olmadı.
Bugün yapılanın da bundan hiçbir farkı yok. Geçmişte de, bugün de unsurlar alanda yok. Emanet’e ve kamusal alan problemine bakışta da birebir sorunu görüyoruz aslında. Dün birileri kendisini bu ülkenin maliki nazaranrek, kamu kaynaklarını hoyratça kullanmakta, dilediklerini güçlü etmekte, güç için üniversal norm ve kurumları, ideolojik kararlarında keyiflerince araç kılmaktaydılar. İdeolojiden güç devşirmekle muhakkak bir dini yorumdan güç devşirmenin farkı yoktur.
Hele ki ülke kaynaklarının sömürüldüğü, keyfe acı kullanıldığı, kutuplaştırmayı artırarak toplumsal barışa ziyan verildiği, Meclisin işlemesinin akamete uğratılıp kontrol bakılırsavini bakılırsamediği; kurumların ve bürokrasinin bakılırsavlerini savsakladığı bir ortamda, vesayetçiliğin ya da dinin bir yorumunun bu problemleri maskelemede kullanılması bildik bir usuldür. Mevzumuz madem ki Yargıtay; bu biçimde “devletin dini adalettir” kelamını pratikte de göstermektir değerli olan. Bu yapılmıyorsa hatta karşıtından örnekler arşa ulaşmışsa, bu biçimde o duaların da bir manası yoktur.
“ZULÜMLE ABAD OLANIN, AHİRİ BERBAD OLUR”
Gerçek dua, fiili duadır. Yani yargı bağımsızlığını sağlayacak; kozmik kriterlere uyacak, kuvvetliye öbür zayıfa öteki hukuk uygulamayacak bir ortamı yaratmaktır. Muhafazakar-mütedeyyin bölümlerin de adalet duası, bu tablonun oluşup oluşmadığını denetlemek olmalıdır. Değilse ses vermek, itiraz etmek olmalıdır. Temel dua budur.
Yöneten ve yönetilenler olarak, hukukun üstünlüğüne inanıp ona göre davranırsak, fiili duayı da yerine getirmiş oluruz. Ne demişti Yunus Emre; “Zulümle abad olanın, ahiri berbad olur”. Duamız zulme sapmamak, sapanları uyarabilmek için feraset, bilgi ve gerçek icraatlar üzerine olmalıdır. Madem ki Adalet için dua ediyoruz; bu biçimde duamız, seçim maddelerinin gayrı ahlaki bir hedefle, keyfice, sadece galebe çalabilmek için değiştirildiği değil. Her türlü yolsuzlukla çabayı şiar edinmiş bir siyaset için olmalıdır.
Maddelerin, siyasi iradeye muhalif olan gazeteci, siyasetçi, öğrenci, yahut işadamına keyfice işletildiği değil, hukukun her şeyin üzerinde addedildiği bir siyaset için olmalıdır. Yargıtay açılışında dua ediyoruz lakin dünya sıralamasındaki hukuk karnemiz tam bir fecaat. Yolsuzlukla çaba sıralamasında 106 ülkenin gerisine düştük. O dualar adrese teslim ihalelerin olmaması,
İmar rantlarının engellenmesi, iddianameleri bile yazılmamış insanların, senelerca cezaevinde tutulmaması için de yapılmalıdır. Sonuç olarak bugün problemimiz istikrar ve kontrolün olmadığı, kuvvetler ayrılığının inşa edilemediği bir siyasi ahlak ve rejim problemidir. Sorun bu ülkenin milyonlarca ferdinin ritüelinin sorgulanması sorunu değil. Bu, farklı mezhepten, dinden, etnik kökenden tüm toplulukların şiarları için de geçerlidir. Sıkıntımız o imajların neleri örttüğü hangi yolsuzluklara usulsüzlüklere perde edildiğidir.
‘ENFLASYON HEDEFLEMESİ SİYASETİNİ AÇIKÇA RAFA KALDIRMIŞIZ’
Biliyorsunuz yeni bir OVP belirtildi. Hazinenin hala bu ucube sistemde OVP yazabilmesi bile bir muvaffakiyet aslında. Pekala bu metne ne ölçüde prestij edeceğiz? elbette bu metnin prestij nazaranbilmesinin kriterleri var.
En kıymetli kriter hali hazırdaki sistemde; bağımsız düşünebilen, çalışma özgürlüğüne sahip bir bürokrasi olup olmadığı. TV’den sinyal alan bürokratlar tarafınca yazılmış olması bile aslında bu metnin prestijinin olmadığının en açık göstergesi. Bir öteki kriter ise bu metni hazırlayan siyasi iradenin geçmiş performansı, o denli değil mi? Hatırlayacak olursak; bundan 3 sene evvelki OVP’ye nazaran enflasyonda bu yılı %5 ile kapatacaktık.
Bugün enflasyon nerede? %19. Bu derece berbat performans gösteren bir siyasi iradenin hazırladığı dokuman inanç verebilir mi? OVP bize diyor ki; önümüzdeki 4 yılda ortalamada %6,25 büyüyeceğim.
“Madem bunu yapabiliyordunuz, Cumhurbaşkanlığı sistemine geçtiğimizden beri; niye yalnızca yıllık %2,4 büyüdünüz?” diye sormazlar mı beşere? Bir öbür prestij sorunu da hukuka, kurum ve kurallara olmayan hürmet. Şayet bir ülkede OVP’yi hazırlayan kurum ve şuralar baştan aşağı çökertilmişse, bu metnin bir prestiji olabilir mi? TV’den “bu ay olmadıysa, bir daha sonraki ay faizi düşür” diyen bir akılla yönetiliyoruz.
NE OLDU DA FAİZ TEORİLERİNİZ BU ÜLKEYİ ÖNÜMÜZDEKİ YIL 250 MİLYAR TL FAİZ ÖDEMESİNE MAHKUM ETTİ?
Artık enflasyon hedeflemesi siyasetini açıkça rafa kaldırmışız. 45 gün evvelden Merkez Bankası’nın deklare ettiğı iddia %14, OVP’de %16. 2022’de % 9.8; 2023’de % 8; 2024’te % 7.6 iddia edip bana itimadın diyorsun lakin, daha 45 gün evvelki maksadından %15 sapmışsın? 45 gün evvel yaptığın enflasyon ve cari açık iddiaları, OVP’ye konulacak kadar bile paha görmemiş. Bırak vatandaşı, çalışanı, patronu yahut yatırımcıyı, seni o makama atayan hükümet bile sana inanmamış. Artık yalnızca faizleri talimatla düşürmek zorunda olduğunu bildiğin için, enflasyondaki yükseliş süreksiz, çekirdek enflasyon belirleyici diyorsun. Sana kim, niye inansın?
OVP’nin bir öteki kesimi faiz harcamaları ile ilgili. Buradan ülkenin sırtından güçlü olmaya alışmış bir avuç tefeciye, faizciye muştuyu verelim. İktidar bir daha en çok sizi düşünmüş. Bu yıl faiz ödemelerini 180 milyardan 190 milyara çıkarmış. Yetmemiş, önümüzdeki yıl için de her bir saat başına yaklaşık 29 milyon TL faiz ödemesi koymuşlar. Hani faizle nasıl uğraşılırmış gösterecektiniz Sn.Cumhurbaşkanı?
Şayet yanlışsız yönetseydiniz 2013-2017 içinde olduğu üzere hala 50-60 milyar, haydi enflasyonu da katalım 80-90 milyar ödeyecektiniz faize. Ne oldu da sizin faiz teorileriniz bu ülkeyi önümüzdeki yıl 250 milyar TL faiz ödemesine mahkum etti?
‘BİZANS OYUNLARI BU YÜZDEN DE DEVREYE SOKULMAKTA’
Şu seçim sisteminin değişmesi, ve yüzde 7 seçim barajı sıkıntısından ne anlamalıyız sanki? Bu iktidar daha fazla demokrasi, daha fazla temsilde adalet ve idarede istikrar istiyor olabilir mi? “Ne ilgisi var?” söylemiş olduğinizi duyar üzere oldum. Pekala artık ne oldu da barajın yüzde 7’ye düşürülmesine karar verildi? niye yüzde 3 ya da yüzde 5 değil de 7 örneğin. O denli ya; Cumhurbaşkanlığı sisteminde aslına bakarsan tek kişilik bir hükümet kelam konusu. Yani seçim barajının idarede istikrarla bir ilgisi kalmadı.
Muhakkak ki ortada bir siyaset mühendisliği kelam konusu. Lakin bu mühendislik yalnızca önümüzdeki seçimleri içermiyor. Muhakkak ki kaybedeceklerini anladılar ve bir daha sonraki seçimlerin taşlarını dizme telaşındalar. Müflis tüccarın eski defterleri karıştırması misali, “Yok baraj şu olsun, yok dar bölge o denli olsun” falan. “Hadi seçim bölgesi hudutlarını da şöyleki yapalım.” derlerse kimse şaşmamalı.
Alışılmış ki işin ortasında küçük ortağın kısa vadeli muhtaçlıkları, Meclis’e sokmak istemedikleri partilere yönelik hesaplar da var. Geçmişte de denenmiş fakat tutmamış Bizans oyunları bu yüzden de devreye sokulmakta. Buradan açıkça söyleyelim, bu oyunlar tutmaz beyefendiler. Millet o oyunları bozar; sandıkta yırtıp atar. Bunlar yapmaz lakin biz milletimizle bir daha de paylaşalım: Temsilde adalet ve idarede istikrar, güçlendirilmiş parlamenter sistemdeki değişiklerle esasen sağlanır.
Nedir onlar söyleyelim: Hükümet yıkmayı zorlaştıran lakin yapmayı kolaylaştıran sistemik sübaplardır. Alternatifini ortaya koymadan gensoru verememek; Hükümet düşürememektir örneğin. Birtakım Batılı ülkelerde de uygulamaları olan bir sistemdir bu. kuvvetli bir sistem ve kuvvetli bir Meclis, bunların Bizans oyunlarıyla ayakta tutmaya çalıştıkları düzensizliğin, sistemsizliğin panzehiridir. Oksijen çadırına soktukları bu sisteme inşallah hayat bahşedeceğimiz günler yakındır!”