Cumhurbaşkanı Erdoğan, Roma’dan dönerken uçakta soruları cevaplamıştı. Biden’la görüşmesiyle ilgili söylemiş oldukleri içinde dört ayrıntı dikkatimi çekti.
En dayanılmazını en sona saklıyorum.
Biri, toplantıda büyükelçi krizi ve Kavala konusunun açılıp açılmadığıydı.
ABD’nin başı çektiği 10 ülkeye geri adım attırıp büyük zafer kazanmışız, hala sıcaklığını koruyor ancak kimse konuşulup konuşulmadığını sormamış.
Beyaz Saray, hukuka hürmet davetlerinin gündeme getirildiğini deklare ettiğı biçimde, bizimkiler ‘hamdolsun hiç gündeme gelmedi’ üzere yapmayı seçmiş. niye?
Oburu, hediyeleşilen kitapların hususlarıyla ilgili şu küçük detay:
“Gerek benim ‘Daha Adil Bir Dünya Mümkün’ kitabımı gerekse ‘Türkiye’nin Yeşil Kalkınma Devrimi’ kitabını Sayın Biden’a armağan ettim. Biz, bu kitapları verince o da ‘Ben de size kendi kitabımı takdim edeceğim.’ dedi. Onun da vefat eden oğlu hakkında yazdığı bir kitabı var.”
Koskoca ABD Lideri, büyük savlarla dünyayı kurtatacak reçeteler yazacağına kaybettiği oğlunu yazmış, bir yabancı ülke liderine ikram edecek öbür kitabı yok.
Üçüncüsü de Erdoğan’ın, görüşmenin mühletini ne fazlaca önemsediğini gizlemeyen samimi anlatımı. Müddetin uzatılıp uzatılmayacağını Biden’ın kaş, göz işaretlerinden şöyleki takip etmiş:
“Bu görüşme için medya da ‘20 dakikalık bir görüşme olacak’ diyordu. Bizim görüşme 1 saat 10 dakika sürdü. Medyanın bizimle nasıl uğraştığını anlayın. Yani kendilerince ‘kabul etmeyecek, görüşmeyecek’ de derler, 20 dakikaya da indirirler ancak bizim görüşme 1 saat 10 dakika sürdü. O müddette de protokol daima geldi gitti, geldi gitti. Biden, onlara bir iki kere kaş, göz yaptı.”
Ve geldik sonuncusuna. Cumhurbaşkanı Erdoğan, BM Tepesi sırasında New York’ta görüşememeleri üzerine Biden’a epey bozulmuştu. Selefleriyle daima yeterli çalıştığını lakin kendisiyle ‘iyi başladık’ diyemeyeceğini söylemişti. Hayra alamet bulmayıp ateş püskürmüştü. Öfkesinin sebebini açıklayan ayrıntıyı şöyleki dışavurdu:
“Şartlar atmosfere nazaran değişiyor. BM sırasında farklı beklentilerimiz vardı. O farklı beklentiler olmayınca olay biraz daha farklı bir duruma gerçek gitti. O gelişme farklıydı. Artık bizim Türkevi tam BM’nin çapraz karşısında. İnşallah gün ola harman ola. Konuk ederiz, orada da görüşmemizi yapabiliriz, o da olur, niçin olmasın!”
Oysaki BM’den yürüyerek karşıya geçip Türkevi’ni bir arada açmak hayal ve dilek edilmiş, görkemli bir hazırlık yapılmış, beklenti gerçekleşmeyince de hayal kırıklığı büyük olmuş üzere anlaşılıyor.
her neyse ki tatlıya bağlandı, istenen fotoğrafın verilmesi iktidar medyasını rahatlattı.
Gerçi Amerikan Başkanı’nın bir tebessümüne muhtaçmışız, yüzümüze gülmesi bile başarıymış üzere havalara uçmaları küçük düşürücü…
Fakat bir fotoğraf için gemileri yakmayı, köprüleri atmayı savunmalarından güzeldir.
Dış güçlerle uğraşları görüşünceye kadarmış, bir defa daha görüldü.
bir daha de muhalefet rahatlamasın, onların durumu değişmeyecek: İktidar ABD’yle âlâ geçindiğinde onlar Amerikan zıddı olmakla, berbat geçindiğinde ise Türkiye’ye karşı Amerikancılık yapmakla suçlanmaya devam edecekler.
Ve günah keçileri uyanıyor
Rekabet Kurumu, zincir marketlere ‘fahiş fiyat’ cezası kesmişti.
Migros’tan daha sonra Şok ve BİM de cezaları yargıya taşıyor.
Ancak BİM’in yansısı, diğer bir şey daha söylüyor: Marketler, kendilerine biçilen role isyanda!
İktidarı sorumluluktan kurtarmak için günah keçisi gösterilmeyi kabule yanaşmıyorlar.
BİM’in açıklamasındaki şu cümle, durumu ifşa ediyor:
“Fahiş fiyat argümanlarını, indirim market zincirleriyle ilişkilendirmek gayesiyle verilen cezalar…”
İsmi ‘ucuz market’e çıkmış zincirler, ‘pahalılığın sorumlusu’ diye cezalandırılırsa çıkarılacak sonuç budur.
Göçmen çocukların, provokatif muz yeme hareketinden gözaltına alınması da o denli değil mi?
Vatandaş, muz yiyememesini göçmen çocuklarından bilsin istiyorsanız, inandırıcılık katmalısınız.
Makûs idareden yöneticiler değil de Bay Kemal ve dış güçler sorumlu tutulsun istediğinizde de o denli..
Ancak uğraşınız gerçekçi görünsün diye sergilediğiniz şovlar, bir yerden daha sonra ‘artık yeter’ dedirtiyor.
Günah keçilerinin uyanışının başladığı nokta bu. Kitabını da yazmıştım: “O kadar da uzun uzunluklu değil” noktası!
En dayanılmazını en sona saklıyorum.
Biri, toplantıda büyükelçi krizi ve Kavala konusunun açılıp açılmadığıydı.
ABD’nin başı çektiği 10 ülkeye geri adım attırıp büyük zafer kazanmışız, hala sıcaklığını koruyor ancak kimse konuşulup konuşulmadığını sormamış.
Beyaz Saray, hukuka hürmet davetlerinin gündeme getirildiğini deklare ettiğı biçimde, bizimkiler ‘hamdolsun hiç gündeme gelmedi’ üzere yapmayı seçmiş. niye?
Oburu, hediyeleşilen kitapların hususlarıyla ilgili şu küçük detay:
“Gerek benim ‘Daha Adil Bir Dünya Mümkün’ kitabımı gerekse ‘Türkiye’nin Yeşil Kalkınma Devrimi’ kitabını Sayın Biden’a armağan ettim. Biz, bu kitapları verince o da ‘Ben de size kendi kitabımı takdim edeceğim.’ dedi. Onun da vefat eden oğlu hakkında yazdığı bir kitabı var.”
Koskoca ABD Lideri, büyük savlarla dünyayı kurtatacak reçeteler yazacağına kaybettiği oğlunu yazmış, bir yabancı ülke liderine ikram edecek öbür kitabı yok.
Üçüncüsü de Erdoğan’ın, görüşmenin mühletini ne fazlaca önemsediğini gizlemeyen samimi anlatımı. Müddetin uzatılıp uzatılmayacağını Biden’ın kaş, göz işaretlerinden şöyleki takip etmiş:
“Bu görüşme için medya da ‘20 dakikalık bir görüşme olacak’ diyordu. Bizim görüşme 1 saat 10 dakika sürdü. Medyanın bizimle nasıl uğraştığını anlayın. Yani kendilerince ‘kabul etmeyecek, görüşmeyecek’ de derler, 20 dakikaya da indirirler ancak bizim görüşme 1 saat 10 dakika sürdü. O müddette de protokol daima geldi gitti, geldi gitti. Biden, onlara bir iki kere kaş, göz yaptı.”
Ve geldik sonuncusuna. Cumhurbaşkanı Erdoğan, BM Tepesi sırasında New York’ta görüşememeleri üzerine Biden’a epey bozulmuştu. Selefleriyle daima yeterli çalıştığını lakin kendisiyle ‘iyi başladık’ diyemeyeceğini söylemişti. Hayra alamet bulmayıp ateş püskürmüştü. Öfkesinin sebebini açıklayan ayrıntıyı şöyleki dışavurdu:
“Şartlar atmosfere nazaran değişiyor. BM sırasında farklı beklentilerimiz vardı. O farklı beklentiler olmayınca olay biraz daha farklı bir duruma gerçek gitti. O gelişme farklıydı. Artık bizim Türkevi tam BM’nin çapraz karşısında. İnşallah gün ola harman ola. Konuk ederiz, orada da görüşmemizi yapabiliriz, o da olur, niçin olmasın!”
Oysaki BM’den yürüyerek karşıya geçip Türkevi’ni bir arada açmak hayal ve dilek edilmiş, görkemli bir hazırlık yapılmış, beklenti gerçekleşmeyince de hayal kırıklığı büyük olmuş üzere anlaşılıyor.
her neyse ki tatlıya bağlandı, istenen fotoğrafın verilmesi iktidar medyasını rahatlattı.
Gerçi Amerikan Başkanı’nın bir tebessümüne muhtaçmışız, yüzümüze gülmesi bile başarıymış üzere havalara uçmaları küçük düşürücü…
Fakat bir fotoğraf için gemileri yakmayı, köprüleri atmayı savunmalarından güzeldir.
Dış güçlerle uğraşları görüşünceye kadarmış, bir defa daha görüldü.
bir daha de muhalefet rahatlamasın, onların durumu değişmeyecek: İktidar ABD’yle âlâ geçindiğinde onlar Amerikan zıddı olmakla, berbat geçindiğinde ise Türkiye’ye karşı Amerikancılık yapmakla suçlanmaya devam edecekler.
Ve günah keçileri uyanıyor
Rekabet Kurumu, zincir marketlere ‘fahiş fiyat’ cezası kesmişti.
Migros’tan daha sonra Şok ve BİM de cezaları yargıya taşıyor.
Ancak BİM’in yansısı, diğer bir şey daha söylüyor: Marketler, kendilerine biçilen role isyanda!
İktidarı sorumluluktan kurtarmak için günah keçisi gösterilmeyi kabule yanaşmıyorlar.
BİM’in açıklamasındaki şu cümle, durumu ifşa ediyor:
“Fahiş fiyat argümanlarını, indirim market zincirleriyle ilişkilendirmek gayesiyle verilen cezalar…”
İsmi ‘ucuz market’e çıkmış zincirler, ‘pahalılığın sorumlusu’ diye cezalandırılırsa çıkarılacak sonuç budur.
Göçmen çocukların, provokatif muz yeme hareketinden gözaltına alınması da o denli değil mi?
Vatandaş, muz yiyememesini göçmen çocuklarından bilsin istiyorsanız, inandırıcılık katmalısınız.
Makûs idareden yöneticiler değil de Bay Kemal ve dış güçler sorumlu tutulsun istediğinizde de o denli..
Ancak uğraşınız gerçekçi görünsün diye sergilediğiniz şovlar, bir yerden daha sonra ‘artık yeter’ dedirtiyor.
Günah keçilerinin uyanışının başladığı nokta bu. Kitabını da yazmıştım: “O kadar da uzun uzunluklu değil” noktası!