KeDiDiRKeDi
New member
Çocukluğum ve Çocuğum: Bir anne olmak ve bir annenin çocuğu olmak denklemi
Sizi @annenin.içsesi hesabınız ve birinci kitabınız Çarşamba Çikolataları ile tanıdık. Artık ikinci kitabınız Çocukluğum ve Çocuğum ile okuyucuyla buluşuyorsunuz. Tüm bu serüvenin nasıl geliştiğinden bahseder misiniz?
Çocuğumun da, kendi çocukluğumda yaşadığım olayları ve hissettiklerimi deneyimlediğini gördüm ve bunları yazmaya karar verdim.
Birinci kitabınız bir romandı. Çocukluğum ve Çocuğum anlatı çeşidi ile karşımızda. Kurguları hayli farkı bu iki cinsten hangisi size daha yeterli hissettirdi?
Daha güzel hissettirmekten hayli ikisi de bende farklı hisleri ortaya çıkardı. Çarşamba Çikolataları yer yer dramatik olsa da genel olarak güldüren bir kitap. Ben de yazarken eğlendim ve esprili-şakacı tarafımı daha epey ortaya koyabildim. Çocukluğum ve Çocuğum ise hüzünlü ve huzurlu diyebileceğimiz his geçişleri içinden bir kitap. Tam olarak hüzünlü diyemiyorum zira çocukluğumda yaşadığım kalp kırıklıklarının kararında çocuğumun neye muhtaçlığı olduğunu anlayabilmek bana huzur veriyor. Hem hüzünlendim hem huzur buldum. Hatta beni hiç bir vakit terk etmeyen ve bende ebedi olan çocukluğum da rahatladı diyebilirim.
bahsetmiş olduğuniz üzere paralel anlatıda çocukluğunuz ile çocuğunuz içindeki geçişler epeyce yeterli işliyor. Çocuğunuzda kendi çocukluğunuzu görüyorsunuz bir haliyle. Bizimle yaşayan tüm hislerin temeli çocuklukta mı atılıyor sizce?
Çocuğum benden farklı biri. Çocukluk problemlerimiz benzeri olsa da, kendime her vakit öykülerimizin farklı olduğunu hatırlatmaya çalışıyorum. Onun kendi gayreti, kendi istekleri, kendi gereksinimleri olacak.. Benim, çocukluğumdan alıntılamaya çalıştıklarımın temelinde “bir çocuğun nasıl sevilmek istediği” ve “yaşamı nasıl gördüğü” sorularının yanıtları var. Zira sanıyorum ki kıssalar değişkenlik gösterse de, bunlar sabit kalıyor. Ve evet, bence hislerimizin temeli çocukluktan geliyor; hangi konularda ne hissedeceğimizin, hatta münferit hadiselerde bir şeyler hissedip hissedemeyeceğimizin bilgisi bile ebeveynlerimizden geliyor. daha sonra biz büyüdükçe onların üzerinde çalışmaya başlıyoruz. Kimilerimizin bu mevzuda imtihanı daha kolay oluyor, bazılarımız hislerini çözümlemek için epeyce uğraşıyor. Gerçek hislerimizi bulmaya çalışarak da içimizdeki o katıksız saf kendimizi görmeye çalışıyoruz.
söylemiş olduğiniz üzere birtakım bazı ebeveynlerimizde gördüklerimizi taklit ederek bakıyoruz dünyaya lakin bunu değiştirmenin, yanlışları fark etmenin, doğruya hakkını vermenin de mümkün olduğunu görüyoruz yazdıklarınızda. Bu algının hayli kolay değişmediğini kestirim ediyorum. Sizin dönüşümünüz nasıl gerçekleşti?
bir hayli hususta, kendime kriterlerime bakılırsa eksik olmamın bütün sorumluluğunun bende olmadığını fark ettiğimde rahatladım. Çocukken, makus giden-kötü olan her şeyin benim yüzümden olduğunu sanırdım. Bir çocuk için taşıması ne kadar güç bir yük. daha sonra vakit içinde anladım ki, büyükler de yanılgı yapıyor. Evvel yanlışları için onlara kızdım. Bu sefer de tüm sorumluluğu onlara atmaya çalıştım. Bu prosedür de tam olarak hakikat değildi. daha sonrasında kendimi de onları da yanılgılar için affettim. Kendimi anlayınca, kendimi onların yerine de koyabildim. Alice Miller ebeveynlerini affetmenin tek yolunun onların yanılgılarını anlayıp senden özür dilediklerinde olabildiğini söylüyor. Benim bu biçimde bir beklentim olmadı. Ellerinden geleni yaptıklarını bilmek bana yetti. Zira onlar da kusurluydu, hatalıydı… Benim üzere, herkes üzere.
Toplumsal medyada hatırı sayılır bir takipçe kitlesine sahipsiniz. Bu durumun kalemi elinize alırken tedirginlik yarattığı oldu mu?
Toplumsal medyada da hislerimi orta ara yazıyorum. Orada beni takip edenler ile hislerimizin ortak olduğunu görmek bana inanılmaz bir motivasyon veriyor. Bilakis hesap yardımıyla yazmak için daha epey cesaretlendim.
Anneliği idealize etmeden olduğu üzere yansıtıyorsunuz. Anneliğin getirdiği evhamlı hallere mizahla yaklaşıyorsunuz. Bunları direkt yaşadıklarınızla mı ortaya çıkarıyorsunuz yoksa dinlediğiniz öyküler, anneliğin kutsanması içeriklerinizde ateşleyici güç oluyor mu?
İlhamın nereden geleceği belirli olmuyor. Geçen gün kayınvalidem “Dur şu patates haşlanıncaya kadar oturayım,” dedi, çabucak aklıma oradan “Doğru ya anneler daima bir şeyler oluncaya kadar dinleniyor. Makine bitene kadar, yemek pişene kadar…” Hop çabucak içerik çıktı. Tıpkı biçimde eşim, oğlum, annem de gün ortasında doğal hallerinde yaşarlarken yaptıkları ile bana ilham veriyorlar. Bir de iç sesim olağan ki. Bilhassa mesken işleri yaparken çabucak durumu sloganlaştırıyor. “Bize hazır ayaktayken demenize gerek yok zira 7’-24 ayaktayız!” Gerçek memnunluğu bulaşık makinesi dolu sanırken boş bulduğum anlarda yaşadım” üzere cümleler geliyor.
Kitabın sonlarına geldiğimizde Güneş’e Notlar kısmı kucaklıyor okuyucuyu. pek içten bir kısım olduğu aşikâr. Bilhassa sona saklanmış ve insanın kalbini yumuşatıyor. Yazarken aklınızda oğlunuz Güneş’e özel bir kısım ayırmak var mıydı yoksa süreç ortasında mi şekillendi?
Güneş’e notları ben Güneş doğduğundan beri yazıyorum. Kitabın sonu için de en sevdiklerimi derledim. Kısa bir vakit dilimde değil de, farklı vakit içinder ve farklı ruh halleriyle yazıldıkları için bu kadar dokunaklı olduklarını sanıyorum. Anneliği epeyce ağır hissettiğim vakit içinderda yaşadığım duygulanımları sözlere dönüştürdüğüm yazılar Güneş’e notlar.
Annelik ve toplumsal medyada içerik üreticiliğinin yanında ikinci kitabınızın da raflarda yerini alması, hayat temponuzun hiç düşmediğine dair bir işaret. Yazmak için rastgele bir ritüeliniz var mı?
Deniz kıyısında, sakin bir kafede ya da gökyüzüne bakarak ilham gelmesini bekleme lüksüm yok. Kendi işlerim, çocuğuma ayırdığım vakit, mesken işleri derken günde en çok iki saat yazmaya vakit ayırabiliyorum. bu biçimdeın ne vakit kadar olacağını da günün akışındaki işler belirliyor.
Çocukluğum ve Çocuğum’u okuyacakları neler bekliyor desek, ne dersiniz?
Net bir beklenti tanımlamak istemem lakin her insanın kendi çocukluğu ve anneliği ismine misal şeyleri hissetmesi beni memnun eder.
Alıntıdır
Sizi @annenin.içsesi hesabınız ve birinci kitabınız Çarşamba Çikolataları ile tanıdık. Artık ikinci kitabınız Çocukluğum ve Çocuğum ile okuyucuyla buluşuyorsunuz. Tüm bu serüvenin nasıl geliştiğinden bahseder misiniz?
Çocuğumun da, kendi çocukluğumda yaşadığım olayları ve hissettiklerimi deneyimlediğini gördüm ve bunları yazmaya karar verdim.
Birinci kitabınız bir romandı. Çocukluğum ve Çocuğum anlatı çeşidi ile karşımızda. Kurguları hayli farkı bu iki cinsten hangisi size daha yeterli hissettirdi?
Daha güzel hissettirmekten hayli ikisi de bende farklı hisleri ortaya çıkardı. Çarşamba Çikolataları yer yer dramatik olsa da genel olarak güldüren bir kitap. Ben de yazarken eğlendim ve esprili-şakacı tarafımı daha epey ortaya koyabildim. Çocukluğum ve Çocuğum ise hüzünlü ve huzurlu diyebileceğimiz his geçişleri içinden bir kitap. Tam olarak hüzünlü diyemiyorum zira çocukluğumda yaşadığım kalp kırıklıklarının kararında çocuğumun neye muhtaçlığı olduğunu anlayabilmek bana huzur veriyor. Hem hüzünlendim hem huzur buldum. Hatta beni hiç bir vakit terk etmeyen ve bende ebedi olan çocukluğum da rahatladı diyebilirim.
bahsetmiş olduğuniz üzere paralel anlatıda çocukluğunuz ile çocuğunuz içindeki geçişler epeyce yeterli işliyor. Çocuğunuzda kendi çocukluğunuzu görüyorsunuz bir haliyle. Bizimle yaşayan tüm hislerin temeli çocuklukta mı atılıyor sizce?
Çocuğum benden farklı biri. Çocukluk problemlerimiz benzeri olsa da, kendime her vakit öykülerimizin farklı olduğunu hatırlatmaya çalışıyorum. Onun kendi gayreti, kendi istekleri, kendi gereksinimleri olacak.. Benim, çocukluğumdan alıntılamaya çalıştıklarımın temelinde “bir çocuğun nasıl sevilmek istediği” ve “yaşamı nasıl gördüğü” sorularının yanıtları var. Zira sanıyorum ki kıssalar değişkenlik gösterse de, bunlar sabit kalıyor. Ve evet, bence hislerimizin temeli çocukluktan geliyor; hangi konularda ne hissedeceğimizin, hatta münferit hadiselerde bir şeyler hissedip hissedemeyeceğimizin bilgisi bile ebeveynlerimizden geliyor. daha sonra biz büyüdükçe onların üzerinde çalışmaya başlıyoruz. Kimilerimizin bu mevzuda imtihanı daha kolay oluyor, bazılarımız hislerini çözümlemek için epeyce uğraşıyor. Gerçek hislerimizi bulmaya çalışarak da içimizdeki o katıksız saf kendimizi görmeye çalışıyoruz.
söylemiş olduğiniz üzere birtakım bazı ebeveynlerimizde gördüklerimizi taklit ederek bakıyoruz dünyaya lakin bunu değiştirmenin, yanlışları fark etmenin, doğruya hakkını vermenin de mümkün olduğunu görüyoruz yazdıklarınızda. Bu algının hayli kolay değişmediğini kestirim ediyorum. Sizin dönüşümünüz nasıl gerçekleşti?
bir hayli hususta, kendime kriterlerime bakılırsa eksik olmamın bütün sorumluluğunun bende olmadığını fark ettiğimde rahatladım. Çocukken, makus giden-kötü olan her şeyin benim yüzümden olduğunu sanırdım. Bir çocuk için taşıması ne kadar güç bir yük. daha sonra vakit içinde anladım ki, büyükler de yanılgı yapıyor. Evvel yanlışları için onlara kızdım. Bu sefer de tüm sorumluluğu onlara atmaya çalıştım. Bu prosedür de tam olarak hakikat değildi. daha sonrasında kendimi de onları da yanılgılar için affettim. Kendimi anlayınca, kendimi onların yerine de koyabildim. Alice Miller ebeveynlerini affetmenin tek yolunun onların yanılgılarını anlayıp senden özür dilediklerinde olabildiğini söylüyor. Benim bu biçimde bir beklentim olmadı. Ellerinden geleni yaptıklarını bilmek bana yetti. Zira onlar da kusurluydu, hatalıydı… Benim üzere, herkes üzere.
Toplumsal medyada hatırı sayılır bir takipçe kitlesine sahipsiniz. Bu durumun kalemi elinize alırken tedirginlik yarattığı oldu mu?
Toplumsal medyada da hislerimi orta ara yazıyorum. Orada beni takip edenler ile hislerimizin ortak olduğunu görmek bana inanılmaz bir motivasyon veriyor. Bilakis hesap yardımıyla yazmak için daha epey cesaretlendim.
Anneliği idealize etmeden olduğu üzere yansıtıyorsunuz. Anneliğin getirdiği evhamlı hallere mizahla yaklaşıyorsunuz. Bunları direkt yaşadıklarınızla mı ortaya çıkarıyorsunuz yoksa dinlediğiniz öyküler, anneliğin kutsanması içeriklerinizde ateşleyici güç oluyor mu?
İlhamın nereden geleceği belirli olmuyor. Geçen gün kayınvalidem “Dur şu patates haşlanıncaya kadar oturayım,” dedi, çabucak aklıma oradan “Doğru ya anneler daima bir şeyler oluncaya kadar dinleniyor. Makine bitene kadar, yemek pişene kadar…” Hop çabucak içerik çıktı. Tıpkı biçimde eşim, oğlum, annem de gün ortasında doğal hallerinde yaşarlarken yaptıkları ile bana ilham veriyorlar. Bir de iç sesim olağan ki. Bilhassa mesken işleri yaparken çabucak durumu sloganlaştırıyor. “Bize hazır ayaktayken demenize gerek yok zira 7’-24 ayaktayız!” Gerçek memnunluğu bulaşık makinesi dolu sanırken boş bulduğum anlarda yaşadım” üzere cümleler geliyor.
Kitabın sonlarına geldiğimizde Güneş’e Notlar kısmı kucaklıyor okuyucuyu. pek içten bir kısım olduğu aşikâr. Bilhassa sona saklanmış ve insanın kalbini yumuşatıyor. Yazarken aklınızda oğlunuz Güneş’e özel bir kısım ayırmak var mıydı yoksa süreç ortasında mi şekillendi?
Güneş’e notları ben Güneş doğduğundan beri yazıyorum. Kitabın sonu için de en sevdiklerimi derledim. Kısa bir vakit dilimde değil de, farklı vakit içinder ve farklı ruh halleriyle yazıldıkları için bu kadar dokunaklı olduklarını sanıyorum. Anneliği epeyce ağır hissettiğim vakit içinderda yaşadığım duygulanımları sözlere dönüştürdüğüm yazılar Güneş’e notlar.
Annelik ve toplumsal medyada içerik üreticiliğinin yanında ikinci kitabınızın da raflarda yerini alması, hayat temponuzun hiç düşmediğine dair bir işaret. Yazmak için rastgele bir ritüeliniz var mı?
Deniz kıyısında, sakin bir kafede ya da gökyüzüne bakarak ilham gelmesini bekleme lüksüm yok. Kendi işlerim, çocuğuma ayırdığım vakit, mesken işleri derken günde en çok iki saat yazmaya vakit ayırabiliyorum. bu biçimdeın ne vakit kadar olacağını da günün akışındaki işler belirliyor.
Çocukluğum ve Çocuğum’u okuyacakları neler bekliyor desek, ne dersiniz?
Net bir beklenti tanımlamak istemem lakin her insanın kendi çocukluğu ve anneliği ismine misal şeyleri hissetmesi beni memnun eder.
Alıntıdır