KeDiDiRKeDi
New member
Bebeklerde kucak alışkanlığına dikkat!
Tüm insanların en temel muhtaçlığı inanç duygusudur. Kişi; ömrünün birinci senelerındaki tecrübeleri kararı, çıkarımlarda bulunur. Sonuçlar doğrultusunda insanlara ve dünyaya itimadı gelişir. Buna temel itimat duygusu denir.
Temel itimat duygusu hamilelik ile bir arada başlamaktadır. Hamilelik ile bir arada bebek, annenin zihninde bir yere sahip olmaya başlar. Bebek dünyaya geldiğinde; dünya onun için epeyce yeni, anlaşılmaz ve tasa uyandırıcı bir yerdir.
Karnının doyurulması, uyku sisteminin sağlanması, altının temizlenmesi gerekmektedir. Onu korkutabilecek dış etkenlerden korunması ve sakinleştirilmesi için bir yetişkine gereksinim duymaktadır.
Annenin bebeğin gereksinimlerini nizamlı ve daima olarak karşılaması, bebeğine sevgi ve şefkat göstermesi, onu kucağına alması, onunla göz kontağı kurması ve konuşması, bebek tarafınca anlaşılma ve sevilme olarak algılanır.
Anne ve bebeği içindeki bu inançlı münasebet yardımıyla, dünya bebek için daha muteber bir yer olmaya başlar. bu biçimdece bebekte temel itimat duygusu gelişir.
Annenin bebeği ağladığında; onun neye gereksinimi olduğunu anlaması ve bu gereksinimini karşılaması, ortalarındaki bağlantıyı güçlendirir. Bebeğin annesi ile kurduğu bu birinci münasebet, daha sonraki hayatında öbür bireylerle olan bağlantıları için de bir örnek oluşturur.
Bebeğin dünyaya geldiği birinci 1-2 ayda bebek için sadece kendisi vardır. Bu etapta bebek kendisi ve annesi içinde ayrım yapamaz. Yani bebek için annesi ve kendisi bir bütündür. Anne ve bebek içindeki bu iç içe olma hali, bebeğin temel itimat hissinin gelişimi için epey değerlidir.
bu vakitte annenin bebeğin bu muhtaçlığının şuurunda olması ve bebekten uzun mühlet farklı kalmaması gerekmektedir. Muhtaçlıklarının karşılanması yoluyla annesi ile bir alaka kuran bebek, vakit içinde annesini fark etmeye başlar.
Bebek yaklaşık 4 aylık olduktan daha sonra yavaş yavaş kendisini annesinden farklı bir varlık olarak görür. Bebekler 7. ay ile birlikte kendileri haricindeki dünyaya daha fazla ilgi duymaya başlarlar. bu vakitte bebek annesini başkalarından ayırt eder.
Bebekte annesi haricindeki şahısları yabancılama durumu oluşur. Yaklaşık 9 aylık olduğunda bebek daha hareketli olmaya, anniçin ayrılıp emeklemeye ve yürümeye başlar.
14 ayla bir arada anniçin ayrılan ve dış dünyayı keşfeden bebek, annesi kendisinden uzun müddet ayrıldığında annesinin yok olduğunu zanneder. Bu onu epeyce kaygılandırır. 1.5-2 yaşları içindeki periyotta bebek, bir daha annesine yapışmaya başlar. 2 yaş ile birlikte çocuğun duygusal gelişimi artar ve annesinden daha rahat ayrılabilir.
Annenin bebeğiyle ilgisini etkileyen faktörler şunlar olabilir:
Annenin ailesi ile olan bağları, annenin eşi ile alakası, annenin ruhsal durumu, doğum daha sonrası anneye ailelerin takviyesi, ekonomik sıkıntılar, annenin bebek sahibi olmaya hazır olup olmaması, anne ve babanın bebeği isteyip istememesi.
Şayet anne-baba bebek sahibi olmayı istiyorsa, anne bebekle ilgili telaşlı değilse ve öbür meseleler yoksa hamilelik ve lohusalık süreci daha sakin geçecektir. Annenin bu sakinliği yardımıyla bebeğinin gereksinimlerine uygun biçimde karşılık vermesi ve onu sakinleştirmesi daha kolay olacaktır. bu biçimdece bebek de daha sakin olacaktır.
Bebeğin muhtaçlıkları sistemli ve daima karşılanmadığında bebekte güvensizlik duygusu oluşur. Telaşlı anneler bebekleri bir dert yaşadığında, ağladığında uygun yansıyı vermekte ve çocuğu sakinleştirmekte zorlanabilirler. Zira bebek annenin telaşını hissedecektir. Bu sebeple annenin çocuk sahibi olmaya hazır olması ve duygusal durumu büyük kıymet taşımaktadır.
Birinci defa bebek sahibi olan anneler, çocuklarını kucaklarına ne çoğunlukla almaları gerektiği ile ilgili telaş hissedebilirler. Bu bahiste aile büyüklerinden duydukları teklifler yahut okudukları başlarını karıştırabilir. Bebeği kucağa alma davranışının, onu besleme, uyutma, altını temizleme kadar değerli olduğu unutulmamalıdır. Zira kucağa alınan çocuk, annesi ile bir bağ kuracak ve kendisini inançta hissedecektir.
Kucağa alma davranışında bebeğin mizacı kıymetli bir etmendir. Her bebek birbirinden farklı bir mizaçla dünyaya gelir. Buna bağlı olarak her anne çocuk alakası de birbirinden farklıdır. Bu sebeple tüm bebekler için geçerli net bir kucakta tutma müddeti belirlemek yanlış olacaktır. Burada bebeğin gereksinimini gözlemleyerek hareket etmek gerekir.
Çocuğun ortasında bulunduğu gelişim evresi da, kucakta tutulan müddet açısından dikkate alınmalıdır. Yeni doğmuş bebeklerin daha fazla kucakta olmaya muhtaçlık duyması olağandır. Bebek büyüdükçe ve muhtaçlıklarının karşılanması kararı temel itimat duygusu geliştikçe, yavaş yavaş anniçin bağımsız hareket etmeye başlar. Kucakta geçirdiği müddet de kısalır.
bu biçimdece birinci aylarda annesinin kucağında fazlaca uzun vakit geçiren bebek, yavaş yavaş daha uzun mühlet anniçin farklı kalabilmeye başlayacaktır. Bu sebeple anneler bebekte temel inanç hissini geliştirmek için, birinci aylarda bebeğini daha uzun mühlet kucakta tutmaktan çekinmemelidir.
Bebekler yaklaşık 7 ay civarında annesi haricindeki bireyleri yabancılamaya başlarlar. Bu da bebeklerin kucakta geçirdiği müddetin artmasına sebep olabilir. Bunun olağan gelişmenin bir modülü olduğu ve süreksiz bir periyot olduğu unutulmamalıdır.
1,5-2 yaş içindeki devirde bebek, evvelki periyoda kıyasla annesine daha fazla yapışır. bu vakitte de daha fazla kucakta kalmak istemesinin olağan olduğu hatırlanmalıdır.
Bebeği uzun müddet kucağa almamak gerçek bir davranış değildir. Bebeğe kendi başına uyumayı öğretmek için, onu uzun mühlet kucağa almadan yatağında bekletmek, çocuğun ruhsal gelişmenini olumsuz tesirler. Bu davranış, bebek tarafınca “dünya tehlikeli bir yer” olarak algılanır ve anne ile bebek içindeki bağın kurulmasını mahzurlar.
Ayrıyeten çocuğu ağlarken onu kucağına almayıp yatakta uzun müddet ağlamasını beklemek, annenin de kendisini makus hissetmesine sebep olacaktır. Bu niçinle bu usul kullanılmamalıdır.
Telaşlı olan annelerin, çocuğun en küçük ağlamasında onu kucağına alması, kendi başına sakinleşmesine hiç müsaade vermemesi de hakikat değildir. bu türlü anne ile çocuk içinde bağımlı bir alaka oluşacaktır.
Sağlıklı bir anne-bebek alakasında anne dikkatlidir, lakin abartmaz. Bebeğinin ağlama sebebini araştırmadan onu kucağına almaz. bu biçimdece bebeği ne vakit kucağa almak gerektiğini bilir.
Çocuk sahibi olmak isteyen bayanların, hamilelik öncesi periyottan itibaren ruhsal sıhhatlerine dikkat etmeleri gerekmektedir.
Alıntıdır
Tüm insanların en temel muhtaçlığı inanç duygusudur. Kişi; ömrünün birinci senelerındaki tecrübeleri kararı, çıkarımlarda bulunur. Sonuçlar doğrultusunda insanlara ve dünyaya itimadı gelişir. Buna temel itimat duygusu denir.
Temel itimat duygusu hamilelik ile bir arada başlamaktadır. Hamilelik ile bir arada bebek, annenin zihninde bir yere sahip olmaya başlar. Bebek dünyaya geldiğinde; dünya onun için epeyce yeni, anlaşılmaz ve tasa uyandırıcı bir yerdir.
Karnının doyurulması, uyku sisteminin sağlanması, altının temizlenmesi gerekmektedir. Onu korkutabilecek dış etkenlerden korunması ve sakinleştirilmesi için bir yetişkine gereksinim duymaktadır.
Annenin bebeğin gereksinimlerini nizamlı ve daima olarak karşılaması, bebeğine sevgi ve şefkat göstermesi, onu kucağına alması, onunla göz kontağı kurması ve konuşması, bebek tarafınca anlaşılma ve sevilme olarak algılanır.
Anne ve bebeği içindeki bu inançlı münasebet yardımıyla, dünya bebek için daha muteber bir yer olmaya başlar. bu biçimdece bebekte temel itimat duygusu gelişir.
Annenin bebeği ağladığında; onun neye gereksinimi olduğunu anlaması ve bu gereksinimini karşılaması, ortalarındaki bağlantıyı güçlendirir. Bebeğin annesi ile kurduğu bu birinci münasebet, daha sonraki hayatında öbür bireylerle olan bağlantıları için de bir örnek oluşturur.
Bebeğin dünyaya geldiği birinci 1-2 ayda bebek için sadece kendisi vardır. Bu etapta bebek kendisi ve annesi içinde ayrım yapamaz. Yani bebek için annesi ve kendisi bir bütündür. Anne ve bebek içindeki bu iç içe olma hali, bebeğin temel itimat hissinin gelişimi için epey değerlidir.
bu vakitte annenin bebeğin bu muhtaçlığının şuurunda olması ve bebekten uzun mühlet farklı kalmaması gerekmektedir. Muhtaçlıklarının karşılanması yoluyla annesi ile bir alaka kuran bebek, vakit içinde annesini fark etmeye başlar.
Bebek yaklaşık 4 aylık olduktan daha sonra yavaş yavaş kendisini annesinden farklı bir varlık olarak görür. Bebekler 7. ay ile birlikte kendileri haricindeki dünyaya daha fazla ilgi duymaya başlarlar. bu vakitte bebek annesini başkalarından ayırt eder.
Bebekte annesi haricindeki şahısları yabancılama durumu oluşur. Yaklaşık 9 aylık olduğunda bebek daha hareketli olmaya, anniçin ayrılıp emeklemeye ve yürümeye başlar.
14 ayla bir arada anniçin ayrılan ve dış dünyayı keşfeden bebek, annesi kendisinden uzun müddet ayrıldığında annesinin yok olduğunu zanneder. Bu onu epeyce kaygılandırır. 1.5-2 yaşları içindeki periyotta bebek, bir daha annesine yapışmaya başlar. 2 yaş ile birlikte çocuğun duygusal gelişimi artar ve annesinden daha rahat ayrılabilir.
Annenin bebeğiyle ilgisini etkileyen faktörler şunlar olabilir:
Annenin ailesi ile olan bağları, annenin eşi ile alakası, annenin ruhsal durumu, doğum daha sonrası anneye ailelerin takviyesi, ekonomik sıkıntılar, annenin bebek sahibi olmaya hazır olup olmaması, anne ve babanın bebeği isteyip istememesi.
Şayet anne-baba bebek sahibi olmayı istiyorsa, anne bebekle ilgili telaşlı değilse ve öbür meseleler yoksa hamilelik ve lohusalık süreci daha sakin geçecektir. Annenin bu sakinliği yardımıyla bebeğinin gereksinimlerine uygun biçimde karşılık vermesi ve onu sakinleştirmesi daha kolay olacaktır. bu biçimdece bebek de daha sakin olacaktır.
Bebeğin muhtaçlıkları sistemli ve daima karşılanmadığında bebekte güvensizlik duygusu oluşur. Telaşlı anneler bebekleri bir dert yaşadığında, ağladığında uygun yansıyı vermekte ve çocuğu sakinleştirmekte zorlanabilirler. Zira bebek annenin telaşını hissedecektir. Bu sebeple annenin çocuk sahibi olmaya hazır olması ve duygusal durumu büyük kıymet taşımaktadır.
Birinci defa bebek sahibi olan anneler, çocuklarını kucaklarına ne çoğunlukla almaları gerektiği ile ilgili telaş hissedebilirler. Bu bahiste aile büyüklerinden duydukları teklifler yahut okudukları başlarını karıştırabilir. Bebeği kucağa alma davranışının, onu besleme, uyutma, altını temizleme kadar değerli olduğu unutulmamalıdır. Zira kucağa alınan çocuk, annesi ile bir bağ kuracak ve kendisini inançta hissedecektir.
Kucağa alma davranışında bebeğin mizacı kıymetli bir etmendir. Her bebek birbirinden farklı bir mizaçla dünyaya gelir. Buna bağlı olarak her anne çocuk alakası de birbirinden farklıdır. Bu sebeple tüm bebekler için geçerli net bir kucakta tutma müddeti belirlemek yanlış olacaktır. Burada bebeğin gereksinimini gözlemleyerek hareket etmek gerekir.
Çocuğun ortasında bulunduğu gelişim evresi da, kucakta tutulan müddet açısından dikkate alınmalıdır. Yeni doğmuş bebeklerin daha fazla kucakta olmaya muhtaçlık duyması olağandır. Bebek büyüdükçe ve muhtaçlıklarının karşılanması kararı temel itimat duygusu geliştikçe, yavaş yavaş anniçin bağımsız hareket etmeye başlar. Kucakta geçirdiği müddet de kısalır.
bu biçimdece birinci aylarda annesinin kucağında fazlaca uzun vakit geçiren bebek, yavaş yavaş daha uzun mühlet anniçin farklı kalabilmeye başlayacaktır. Bu sebeple anneler bebekte temel inanç hissini geliştirmek için, birinci aylarda bebeğini daha uzun mühlet kucakta tutmaktan çekinmemelidir.
Bebekler yaklaşık 7 ay civarında annesi haricindeki bireyleri yabancılamaya başlarlar. Bu da bebeklerin kucakta geçirdiği müddetin artmasına sebep olabilir. Bunun olağan gelişmenin bir modülü olduğu ve süreksiz bir periyot olduğu unutulmamalıdır.
1,5-2 yaş içindeki devirde bebek, evvelki periyoda kıyasla annesine daha fazla yapışır. bu vakitte de daha fazla kucakta kalmak istemesinin olağan olduğu hatırlanmalıdır.
Bebeği uzun müddet kucağa almamak gerçek bir davranış değildir. Bebeğe kendi başına uyumayı öğretmek için, onu uzun mühlet kucağa almadan yatağında bekletmek, çocuğun ruhsal gelişmenini olumsuz tesirler. Bu davranış, bebek tarafınca “dünya tehlikeli bir yer” olarak algılanır ve anne ile bebek içindeki bağın kurulmasını mahzurlar.
Ayrıyeten çocuğu ağlarken onu kucağına almayıp yatakta uzun müddet ağlamasını beklemek, annenin de kendisini makus hissetmesine sebep olacaktır. Bu niçinle bu usul kullanılmamalıdır.
Telaşlı olan annelerin, çocuğun en küçük ağlamasında onu kucağına alması, kendi başına sakinleşmesine hiç müsaade vermemesi de hakikat değildir. bu türlü anne ile çocuk içinde bağımlı bir alaka oluşacaktır.
Sağlıklı bir anne-bebek alakasında anne dikkatlidir, lakin abartmaz. Bebeğinin ağlama sebebini araştırmadan onu kucağına almaz. bu biçimdece bebeği ne vakit kucağa almak gerektiğini bilir.
Çocuk sahibi olmak isteyen bayanların, hamilelik öncesi periyottan itibaren ruhsal sıhhatlerine dikkat etmeleri gerekmektedir.
Alıntıdır