Genç vefatı her durumda yakıcıdır. Kendi canına kıymak ise acıyı katmerlendirir. Ailenin yüreğine kor düşer. Annenin, babanın, kardeşlerin… Unutulmaz, bir türlü çözülmez bir acı yumağıdır geride kalan… Geride kalan meskenin her karesine yürek yangısı çöreklenir; kurtul kurtulabilirsen.
Ah Enes, keşke bir yolu bulunsaydı sana, yüreğini kıskaca alan hislere ulaşmanın ve onları gidermenin… Artık tüm “keşke”ler anlamsız.
Enes Kara’nın acı sonu, bir kez daha geldi, Türkiye’nin bilinen tartışmalarına eklemlendi, burası başka bir acıdır.
Türkiye’nin bilinen tartışmaları…
Çocuklara, gençlere din eğitimi verilmesi, dindar gençlik yetiştirilmesi, onların sokağın ve sokak diye okunabilecek tüm alanların olumsuz tesirlerinden korunması, bunun için steril ortamlar oluşturulması, steril ortamın kurucuları ve koruyucularının insan münasebetlerinin kalitesi, steril ortamlarla sokağın ahengi – uyumsuzluğu ve gençlerin – çocukların bu ikilemi nasıl çözecekleri, çözerken ruhlarında oluşacak tansiyonla nasıl başa çıkacakları, anne – babayı mutlu etmekle kendi hayatlarını biçimlendirme içinde oluşacak açı farklarını nasıl dengeleyecekleri, siyasal farklılaşmaların ortasında bulunan ortama yansıması, bunun oluşturabileceği tansiyonların yönetimi…. çabucak sonrasında eğitimin yükü, gelecek tasası vs…
Enes’in kamuoyuna duyurma gereği duyduğu konular elhasıl…
Cemaat konutları, yurtları, kursları…
Ergenlik çağından, tahminen daha erkenden başlayan ve nerede ise üniversite sonuna kadar devam eden beraberlikler…
Soru şu: Ne veriliyor bu süreçte çocuklara, ergenlere, gençlere?
Bunun peşin karşılığı “Din ve ahlak” olmalı. birebir vakitte “okul başarısı” sayılabilir.
Bu işleri Gülen yapılanması üzerinden konuşmak tahminen daha kolaydır bugün. Zira tüm dini yapılar, o yapıyı dışlama noktasında hem-fikir hale gelmişlerdir.
bu biçimde hatırlıyorum, bu yapının gençlerle ilgisinde en öne çıkan tenkit, “çocukları ailelerinden kopardıkları” istikametindeydi. “Adanmışlık” ve diyelim konutta saçını süpürge edip kendisini yetiştiren anneyi tek başına bırakıp Moğolistan’a karın tokluğuna öğretmen olarak gitmek bu biçimde sağlanıyordu. bu biçimde bu eleştiriyi söz ettiğim bir Cemaat mensubu “ailenin çocuklarını eti sizin kemiği benim diye bırakmaması” gerektiğini söylemişti.
O yapının muhasebesi yapılabiliyor artık. Pekala diğer yapılara da tıpkı muhasebe mantığıyla bakabiliyor muyuz?
Dini hassasiyetleri de bulunan psikiyatristler davet edilse de sorulsa bir, bu ortamlardan kendilerine gelen kız – erkek gençlerin hangi meselelerle baş etmeye çalıştıkları…
Enes gitti artık. örneğin onun kaldığı yurdun – meskenin kurucuları, yöneticileri, belletmenleri vs… nasıl bir özeleştiri yapmışlardır? Aşikâr ki yara, dini hisler alanında açılmış. Enes’in geride bıraktığı iletiye o yansıyor. Babanın açıklaması, o yapının islâmî hüviyetine yönelik itimadı yansıtıyor. Belirli ki aile de yakalayamamış Enes’in ortasındaki fırtınayı, o yapı da… Artık Enes’le birlikte orada bir şeylerin yanlış gittiği konuşulabiliyor. Ya Enes canına kıymasaydı -keşke kıymasaydı- oralarda her şeyin olağan olduğunu mu düşünecektik?
bu biçimde yapılar var memleketimizde. “Dini eğitim veren” okul, kurs, yurt niteliğinde, yatılı – gündüzlü bir fazlaca yapı var. Buralarda eğitim goren yahut barınan çocuklar, ekseriyetle “aile hassasiyeti” ile geliyorlar buraya. Muhakkak ki aileler bunu bir muhtaçlık olarak görüyor. Bence de bu bir gereksinim.
Lakin tüm bu yapılarda sağlıklı bir dini eğitim verilip verilmediği kadar, insan bağlarının ve pedagojik ortamın nasıl oluşturulduğu konusu da kıymetlidir. Zira bu problem, din eğitimini ya tamamlamakta ya da bilakis yüklemeler yapmaktadır. Kur’an öğretilirken vurulan bir sopanın ya da kulak çekmenin, hayat uzunluğu unutulmadığını bugün artık hocalık düzeyine gelmiş olanlar anlatırlar. Bir yurtta sabah namazına kaldırma süreci, tahminen de o yurdun pedagojik kimliğini ortaya koyar.
Torunlarımız var, onların din kültürü ve ahlak bilgisi dersine gösterdikleri ilgiden öğretmenlerinin pedagojik formasyonuna ait izlenimler edinebiliyorsunuz. Belirli ki çocuk o yaşlarda öğretmenin tutumuna göre ya sevecek o dersin tüm ilişkilerini, ya da soğuyacak…
Yaşanan fazlaca travmatik olaylardan bir ders çıkarmak gerekiyor.
Evet ülkede inanç özgürlüğü ismine bir çok ilerleme oldu. Fakat bu iklimi, her insanın kendi keyfine nazaran din transferi yaptığı bir başıboşluğa dönüştürmemek gerekiyor. Bedeli çocuklarımız ödüyor, onların yüreklerini sarsıyor büyüklerin yanlışları. Ve ülkenin yarınına bilhassa manevi alakalar noktasında epey sıkıntılı bir gençlik dünyası bırakılıyor.
BİR ŞEY DAHA
Şu genç işsizliği var ya. Okuldan mezun olup senelerca iş aradıktan daha sonra ümitlerin yıkılması var ya… “Ev genci sendromu” var ya… Yurt haricinde gelecek arama gayretleri var ya… İşte onu ciddiye alın derim ben. Onların gözlerinde ışıltı yok beyefendiler. Yürekleri sıkışıyor o çocukların…
Ah Enes, keşke bir yolu bulunsaydı sana, yüreğini kıskaca alan hislere ulaşmanın ve onları gidermenin… Artık tüm “keşke”ler anlamsız.
Enes Kara’nın acı sonu, bir kez daha geldi, Türkiye’nin bilinen tartışmalarına eklemlendi, burası başka bir acıdır.
Türkiye’nin bilinen tartışmaları…
Çocuklara, gençlere din eğitimi verilmesi, dindar gençlik yetiştirilmesi, onların sokağın ve sokak diye okunabilecek tüm alanların olumsuz tesirlerinden korunması, bunun için steril ortamlar oluşturulması, steril ortamın kurucuları ve koruyucularının insan münasebetlerinin kalitesi, steril ortamlarla sokağın ahengi – uyumsuzluğu ve gençlerin – çocukların bu ikilemi nasıl çözecekleri, çözerken ruhlarında oluşacak tansiyonla nasıl başa çıkacakları, anne – babayı mutlu etmekle kendi hayatlarını biçimlendirme içinde oluşacak açı farklarını nasıl dengeleyecekleri, siyasal farklılaşmaların ortasında bulunan ortama yansıması, bunun oluşturabileceği tansiyonların yönetimi…. çabucak sonrasında eğitimin yükü, gelecek tasası vs…
Enes’in kamuoyuna duyurma gereği duyduğu konular elhasıl…
Cemaat konutları, yurtları, kursları…
Ergenlik çağından, tahminen daha erkenden başlayan ve nerede ise üniversite sonuna kadar devam eden beraberlikler…
Soru şu: Ne veriliyor bu süreçte çocuklara, ergenlere, gençlere?
Bunun peşin karşılığı “Din ve ahlak” olmalı. birebir vakitte “okul başarısı” sayılabilir.
Bu işleri Gülen yapılanması üzerinden konuşmak tahminen daha kolaydır bugün. Zira tüm dini yapılar, o yapıyı dışlama noktasında hem-fikir hale gelmişlerdir.
bu biçimde hatırlıyorum, bu yapının gençlerle ilgisinde en öne çıkan tenkit, “çocukları ailelerinden kopardıkları” istikametindeydi. “Adanmışlık” ve diyelim konutta saçını süpürge edip kendisini yetiştiren anneyi tek başına bırakıp Moğolistan’a karın tokluğuna öğretmen olarak gitmek bu biçimde sağlanıyordu. bu biçimde bu eleştiriyi söz ettiğim bir Cemaat mensubu “ailenin çocuklarını eti sizin kemiği benim diye bırakmaması” gerektiğini söylemişti.
O yapının muhasebesi yapılabiliyor artık. Pekala diğer yapılara da tıpkı muhasebe mantığıyla bakabiliyor muyuz?
Dini hassasiyetleri de bulunan psikiyatristler davet edilse de sorulsa bir, bu ortamlardan kendilerine gelen kız – erkek gençlerin hangi meselelerle baş etmeye çalıştıkları…
Enes gitti artık. örneğin onun kaldığı yurdun – meskenin kurucuları, yöneticileri, belletmenleri vs… nasıl bir özeleştiri yapmışlardır? Aşikâr ki yara, dini hisler alanında açılmış. Enes’in geride bıraktığı iletiye o yansıyor. Babanın açıklaması, o yapının islâmî hüviyetine yönelik itimadı yansıtıyor. Belirli ki aile de yakalayamamış Enes’in ortasındaki fırtınayı, o yapı da… Artık Enes’le birlikte orada bir şeylerin yanlış gittiği konuşulabiliyor. Ya Enes canına kıymasaydı -keşke kıymasaydı- oralarda her şeyin olağan olduğunu mu düşünecektik?
bu biçimde yapılar var memleketimizde. “Dini eğitim veren” okul, kurs, yurt niteliğinde, yatılı – gündüzlü bir fazlaca yapı var. Buralarda eğitim goren yahut barınan çocuklar, ekseriyetle “aile hassasiyeti” ile geliyorlar buraya. Muhakkak ki aileler bunu bir muhtaçlık olarak görüyor. Bence de bu bir gereksinim.
Lakin tüm bu yapılarda sağlıklı bir dini eğitim verilip verilmediği kadar, insan bağlarının ve pedagojik ortamın nasıl oluşturulduğu konusu da kıymetlidir. Zira bu problem, din eğitimini ya tamamlamakta ya da bilakis yüklemeler yapmaktadır. Kur’an öğretilirken vurulan bir sopanın ya da kulak çekmenin, hayat uzunluğu unutulmadığını bugün artık hocalık düzeyine gelmiş olanlar anlatırlar. Bir yurtta sabah namazına kaldırma süreci, tahminen de o yurdun pedagojik kimliğini ortaya koyar.
Torunlarımız var, onların din kültürü ve ahlak bilgisi dersine gösterdikleri ilgiden öğretmenlerinin pedagojik formasyonuna ait izlenimler edinebiliyorsunuz. Belirli ki çocuk o yaşlarda öğretmenin tutumuna göre ya sevecek o dersin tüm ilişkilerini, ya da soğuyacak…
Yaşanan fazlaca travmatik olaylardan bir ders çıkarmak gerekiyor.
Evet ülkede inanç özgürlüğü ismine bir çok ilerleme oldu. Fakat bu iklimi, her insanın kendi keyfine nazaran din transferi yaptığı bir başıboşluğa dönüştürmemek gerekiyor. Bedeli çocuklarımız ödüyor, onların yüreklerini sarsıyor büyüklerin yanlışları. Ve ülkenin yarınına bilhassa manevi alakalar noktasında epey sıkıntılı bir gençlik dünyası bırakılıyor.
BİR ŞEY DAHA
Şu genç işsizliği var ya. Okuldan mezun olup senelerca iş aradıktan daha sonra ümitlerin yıkılması var ya… “Ev genci sendromu” var ya… Yurt haricinde gelecek arama gayretleri var ya… İşte onu ciddiye alın derim ben. Onların gözlerinde ışıltı yok beyefendiler. Yürekleri sıkışıyor o çocukların…