Ergenlikte anne-baba tavırları çocukları nasıl etkiliyor?

KeDiDiRKeDi

New member
Ergenlikte anne-baba tavırları çocukları nasıl etkiliyor?
Ergenlik, her bireyin hayatında çok değerli bir yer tutan bir devirdir. Ekseriyetle 11–20 yaşları içinde tanımlanan bu periyoda girme yaşı ve uzunluğu genetik faktörlere ve çevresel faktörlere bakılırsa şahıstan şahsa değişiklik göstermektedir. Kıymetli değişikliklerin olduğu, çocukluktan yetişkinliğe adım atıldığı, kişinin artık kendini ve etrafını farklı bir pencereden gördüğü bu devre, en yakını olan ailesi tarafınca aldığı dayanakla aşılmakta sağlıklı ve memnun bireyler yetişmektedir. bu vakitte aile ortasında epey büyük sorunlar yaşanabilmektedir. Bunun da en büyük niçini nesil çatışmasından hayli ebeveynlerin, ergenlik hakkındaki yetersiz ayrıntıları ve anne-baba-çocuk irtibatının yanlış kurulmasıdır.

Bu periyoda damgasını vuran en büyük sorun, anne ve babaların bu husus ile ilgili fazla donanımlı olamamaları yahut çocuklarına nasıl davranacakları konusunda tereddütler yaşamalarından doğmaktadır. Bunun kararında ergen ve anne-babalarından fazlaca farklı dünyalara sahip olduklarını düşünerek ve anlaşılmadıklarını hissederek en ufak mevzular için bile sık sık tartışıp duygusal bir uzaklaşma yaşamaktadırlar. Burada anne ve babanın ergen ile nasıl irtibat kurduğu ve bunun devamını nasıl sağladığı hayli değerlidir.

Anne-baba tavırları ve aile içi irtibatın değeri

Anne ve babanın ve aile ortasındaki öteki bireylerin çocukla olan bağlantısı çocuğun aile ortasındaki yerini belirler. Aile, çocuğun birinci toplumsal tecrübelerini edindiği yerdir. Çocuğa yöneltilen davranış, ona karşı takınılan tutum, bu birinci yaşantıların örülmesinde büyük rol oynar. Toplumsal ahenk üzerine yapılan çalışmalar ailenin çocuk üstündeki birinci tesirlerinin son derece değerli olduğunu ortaya koymaktadır.

Ailesinden yakın ilgi bakılırsan, demokratik bir ortamda yetişen çocuklar aktif, özgür ve arkadaş münasebetlerinde daha başarılı olmaktadır. Ayrıyeten hoşgörülü bir ortamda yetişen çocuklar daha girişken, daha yaratıcı fikirler öne sürebilen, fikirlerini serbestçe telaffuzunda eğiliminde olan çocuklardır. Buna karşılık daha sert bir kontrol altında tutulan ya da eğitim formları değişik olan ailelerde büyüyen çocuklar ise karşı çıkma ve saldırganlık üzere yollarla kendilerini kabul ettirmek istemekte ve kendi iç dünyalarını dışa vurmakta zorluk yaşamaktadır.


Aile ortasındaki irtibat çocukları toplumsal ve ruhsal olarak etkilemektedir

Bireyin hayatın ilerleyen periyotlarında toplumsal ortamlarda, öbür beşerlerle bağlantılarında sergileyeceği hal ve davranışların temeli aile ortasında anne-babasıyla olan alakalarıyla atılmaktadır. Aile ortasında anne-baba ile çocuk içinde nasıl bir bağlantı kurulduğu, anne-babanın çocuğa karşı ortaya koyduğu davranışlar çocuğun ruhsal ve toplumsal gelişimi üzerinde direkt tesirlidir. Çocukların her taraftan uyumlu bir biçimde gelişebilmesi anne babalarla çocuk içinde inanç ve takviyeye dayanan, sevgi dolu bir bağ kurulmasına ve ebeveynin çocuğa kıymet veren, onu önemseyen bir tavır ortasında bulunmasına bağlıdır.

Kabul edici, destekleyici ve demokratik aile tutumu çocukların ülkü kişilik gelişimi için en uygun olan tavırdır. Anne babalar çocuklarını birebir zamandanetler tıpkı vakitte onların gereksinimlerinin karşılanmasına imkan tanırlar, ilgi ve koruyuculuk istikrarını sağlayabilirler. Ebeveynlerin çocuklarına hoşgörülü ve art çıkan bir halde olmaları, birtakım sınırlamaların haricinde isteklerini diledikleri halde deneyimlemelerine onay vermeleri manasına gelir.

Aile tavırlarını nasıl sınıflandırabiliriz?

Otoriter ve baskıcı aile tavrı, çocuğun özgüvenini ortadan kaldıran, onun kişiliğini görmezden gelen bir tavırdır. Otoriter tavırda ebeveynler sert bir disiplin uygularlar ve çocuğun kendilerine şartsız olarak itaat etmesini isterler. Otoriter anne-baba tavrı hükümran olan mesken ortamında büyüyen çocuklar öfke gibisi hisleri ile olumsuz kanılarını rahatlıkla söz edemezler.

Çok hoşgörülü aile tavrına sahip çocuklar, anne babaları tarafınca sıcaklık ve kabul görmektedirler. Lakin bu usul ebeveynlerde çocuğa hudut koyma konusunda bir eksiklik hakimdir. Hudutların net olmadığı, gevşek yahut dengeli olmayan bir disiplin üslubu ile çocuğun genel olarak onaylanmayan davranışları yok sayılmaktadır.

Çok gözetici aile tavır ise ebeveynin çok muhafazacı olması, çocuğuna olması gerekenden çok denetim ve ihtimam göstermesi manasına gelmektedir. Bu bağlamda, çocuk etrafına karşı bağımlı ve inançsız bir kişi olabilir. Çok gözetici tavır ile yaklaşan ebeveynler haddinden çok kollayıcı bir rol üstlenerek çocuklarından ayrılmakta zorlanırlar.

Tutarsız aile tutumunda çocuğun yaptığı birebir davranışa farklı vakit içinderda farklı yansılar gösterirler. Bir davranışın birtakım kimi ödüllendirilmesi birtakım kimi da cezalandırılması çocukta cezanın manası ve cürmün niteliği hakkında kuşkular uyanmasına yol açar. Kendi görüş ve fikirlerini aktaramayan, kararsız, prensipsiz bireyler olabilirler.

Ebeveynlere teklifler

Ergenlik periyodunda, çocukların yetişmesine en büyük katkıyı sağlayacak olan anne ve babaların, ortalarında kurdukları irtibat en kıymetli konulardan biridir. Kendini kaliteli bir irtibat konusunda sahiden açık tutan, karşı tarafı anlamak için olaylara onun penceresinden de bakabilen ve bunları yaparken önemli bir kararlılık gösteren anne ve babalar için bu vakitte karşılaşılan kahırları atlatmak hayli daha kolay olacaktır.

Yalnızca ergenlik devri için değil tüm devirlerde, irtibatın hakikat ve kaliteli olması anne-baba-çocuk ilgisinin de birebir derecede kuvvetli ve sağlam olmasını sağlar. bu vakitte ergenlerin aileden uzaklaşmadan, kendilerini yalnız hissetmeden ileride hayatlarını etkileyebilecek olan kararları almaları ve yanlışsız seçimler yapmaları, büyük ölçüde anne-baba tavırlarına bağlıdır.
Alıntıdır