İnsan anatomisinin temeli olan DNA ile ilgili geçmişte olduğu üzere bugün de yeni çalışmalar yayınlanmaya devam ediyor. Dünya üzerinde bugün tarihte hiç olmadığı kadar epey bilgi transferi gerçekleştiriliyor. Bu transferin, 2020 ile 2025 yılları içinde neredeyse altı kat artacağı öngörülüyordu. Geçtiğimiz yıl dünya 33 zettabayt data üretti ve 2025 yılına kadar bu kıymet 175 zettabayta ulaşacak. bu biçimdelikle, dataları depolamak için gerekli olan tesislerin büyüme oranı, bilgilerin büyüme oranının da altında kalmış oluyor. Bir zettabayt, bir trilyon gigabayt dataya eşit. Bu ölçüde büyük dataların depolanması için gerekli olan tesislerin işletilmesi ve bakımı için de güç talebinde de büyük bir artış meydana gelmesi bekleniyor. Bu niçinle yeni tahlillerin üretilmesi değer kazanıyor.
Bu depolama talebini karşılamak için değişik bir mümkünlük ise insan bedeninin ortasında yatıyor. 1950’li senelerdan itibaren bilim insanları, DNA’yı data depolamanın bir yolu olarak kullanma mümkünlüğünü tartışmakta. DNA, her canlı organizmayı şekillendirmek için gereken tüm genetim talimatları depolayan molekül olarak tanımlandırılabilir. ABD Northwestern Üniversitesi Sentetik Biyoloji Merkezi’nde kimya ve biyoloji mühendisliği doçenti olan Dr. Keith Ej Tyo, “Tüm bunlar fazlaca fazla bilgi demek ve bedenimizdeki her hücrede tüm bu ayrıntıların bir kopyası var.” diyerek DNA’nın depoladığı bilgilerin büyüklüğünden bahsediyor.
Bilgisayarlar, ayrıntıları ikili sayı sistemi yardımıyla depoluyor. Misal biçimde DNA’da da genleri oluşturmak üzere farklı kombinasyonlarda dizilmiş dört nükleik asit bazları bulunuyor. Araştırmacılar, DNA tabanlı data depolamanın maksadının, sentezlenmiş DNA iplikçiklerine giden ikili dataları kodlamak ve DNA’nın kodunu çözmek olduğunu belirtti. Ayrıyeten DNA hakkında bilgi kaydetmek için bir in-vitro prosedür geliştirdiler.
Vakte Hassas Şablonsuz Kayıt sistemi ismi verdikleri bu çalışma, Journal of the American Chemical Society’de yayınlandı. Çalışma, araştırmacıların bir baytın 3/8’ine kadar bilgiyi bir saat ortasında rapor edebildiklerini ve ölçeklenebileceğini gösteriyor. Dr. Keith Ej Tyo, “Dijital bir fotoğraf milyonlarca bayttır ve okuması ve sabit şoförünüze yazması saniyeden epeyce daha kısa bir vakit alır. Milyonlarca DNA dizisine paralellik, değerli ölçüde daha fazla ve daha süratli data depolamasına müsaade verecektir. Fakat bu mevzuda teknik pürüzlerin artmasını da bekleyebiliriz.” diyerek çalışmayı özetliyor.
Son olarak çalışmanın müelliflerinden Namita Bhan’ın, çalışmanın daha fazla gelişme için heyecan verici bir kavram delili olduğunu dediğini de belirtelim.
Bu depolama talebini karşılamak için değişik bir mümkünlük ise insan bedeninin ortasında yatıyor. 1950’li senelerdan itibaren bilim insanları, DNA’yı data depolamanın bir yolu olarak kullanma mümkünlüğünü tartışmakta. DNA, her canlı organizmayı şekillendirmek için gereken tüm genetim talimatları depolayan molekül olarak tanımlandırılabilir. ABD Northwestern Üniversitesi Sentetik Biyoloji Merkezi’nde kimya ve biyoloji mühendisliği doçenti olan Dr. Keith Ej Tyo, “Tüm bunlar fazlaca fazla bilgi demek ve bedenimizdeki her hücrede tüm bu ayrıntıların bir kopyası var.” diyerek DNA’nın depoladığı bilgilerin büyüklüğünden bahsediyor.
Bilgisayarlar, ayrıntıları ikili sayı sistemi yardımıyla depoluyor. Misal biçimde DNA’da da genleri oluşturmak üzere farklı kombinasyonlarda dizilmiş dört nükleik asit bazları bulunuyor. Araştırmacılar, DNA tabanlı data depolamanın maksadının, sentezlenmiş DNA iplikçiklerine giden ikili dataları kodlamak ve DNA’nın kodunu çözmek olduğunu belirtti. Ayrıyeten DNA hakkında bilgi kaydetmek için bir in-vitro prosedür geliştirdiler.
Vakte Hassas Şablonsuz Kayıt sistemi ismi verdikleri bu çalışma, Journal of the American Chemical Society’de yayınlandı. Çalışma, araştırmacıların bir baytın 3/8’ine kadar bilgiyi bir saat ortasında rapor edebildiklerini ve ölçeklenebileceğini gösteriyor. Dr. Keith Ej Tyo, “Dijital bir fotoğraf milyonlarca bayttır ve okuması ve sabit şoförünüze yazması saniyeden epeyce daha kısa bir vakit alır. Milyonlarca DNA dizisine paralellik, değerli ölçüde daha fazla ve daha süratli data depolamasına müsaade verecektir. Fakat bu mevzuda teknik pürüzlerin artmasını da bekleyebiliriz.” diyerek çalışmayı özetliyor.
Son olarak çalışmanın müelliflerinden Namita Bhan’ın, çalışmanın daha fazla gelişme için heyecan verici bir kavram delili olduğunu dediğini de belirtelim.