KeDiDiRKeDi
New member
Dans ve hareket terapisi: “Ben buradayım ve önemliyim” demenin en özgür hali
His Bay – PembeNar Özel
Michal Bardavid dans ve hareket terapisti olmasının yanı sıra endüstriyel psikoloji alanında yüksek lisans yapmış bir ruhsal danışman, memleketler arası bir fazlaca basın kuruluşunun Türkiye temsilciliğini yürüten genç bir anne ve Suriyeli mülteci çocuklar için başlatmış olduğu #iamchild projesiyle bir hayli ülkede ses getirmiş bir gazeteci. Kendisiyle dans ve hareket terapisinin yararlarından #iamchild projesine kadar bir hayli mevzuyu konuştuk.
Öncelikle Michal Bardavid kimdir?
Michal, artık evvela Vanessa’nın annesi, Murat’ın eşi… Zira aile benim için her şeyden daha kıymetli. Dans etmeyi seven, anı yaşamaya çalışan, paylaşıma, dostluklarına ehemmiyet veren, hayat uzunluğu eğitime inanan ve her gün elindekilere şükreden biri. Eğitim ve iş geçmişimden bahsedersek Boğaziçi Psikoloji danışmanlığı lisans, İstanbul Üniversitesi Endüstriyel Psikolojisi yüksek lisans ve International Institute for Dance Therapy (İspanya’da) dans terapisi eğitimi aldım ve Alman Dans Terapisi Birliği tarafınca terapist unvanını aldım. Fakat 12 sene evvelden psikoloji alanı haricinde medyada da çalışmaya başladım ve şu anda da etkin muhabirlik yapıyorum yabancı bir televizyon kanalında.
bununla birlikte bir gazeteci, bir ruhsal danışman ve dans terapistisin. Çocuklarla ilgili ses getiren projeler yapıyorsun. Bütün bunları nasıl bir ortaya getirdin? Nasıl bir bakış açısının eseri olarak bunlar ortaya çıktı?
İnsanların farklı taraflarının olduğuna inanıyorum, örneğin bir bankacı olabilirsiniz lakin bununla birlikte sanata da yatkınlığınız vardır, bu taraflarınızı keşfedip yaşatmak, farklı tecrübeler yaşamak ve dünyaya farklı katkılarda bulunmak epey keyifli bence. hayatı daha dolu dolu yaşamanıza imkan sağlıyor. Benim için dans terapisi diye bir alan olduğunu keşfetmek de o denli oldu – dans etmeyi çocukluğumdan beri seviyordum aslına bakarsan, üniversitede daha psikoloji danışmanlığını okurken “dans ve psikoloji” yazdım bu biçimde Yahoo’ya ve dans terapisi diye bir alan olduğunu gördüm, çabucak nasıl eğitimini alabileceğimi öğrenip peşine düştüm, İspanya’da eğitimime o denli başladım. yıllar daha sonra dans terapisti olarak bir televizyon röportajına çıktığımda ise ekranda fazlaca rahat olduğumu fark ettim. Dans terapisi eğitimim de vücut dilimi faal kullanmama sebep oldu… kısa bir süre daha sonra kendimi İngilizce haber spikerliği yaparken buldum. Son 8 yıldır ise yabancı bir kanal için memleketler arası muhabirlik yapıyorum, farklı ülkelerde olay yerine gidip haber yapmak hayata olan bakış açımı genişletti. Bir sürü kültür ve farklı hayat görmeme sebep oldu. Tabi dans terapisinden de vazgeçmedim, şu anda pandemi ötürüsıyla orta verdim, ancak 2009’dan beri Boğaziçi Üniversite’sinde dans ve hareketin şahsi gelişim üstündeki tesiri temalı bir seçmeli ders veriyorum.
2016 yılında Suriyeli mülteci çocukları duygusal olarak desteklemek ve savaşın çocuklar üstündeki tesiri konusunda farkındalık yaratmak için #iamchild projesini başlattın. Bize biraz bu projeden bahseder misin? Hala devam ediyor mu?
Projeyi başlatmış olduğumda çoğunlukla Suriye hududunda mülteciler üzerine haber yapıyordum. Suriyeli çocuklar ile her gün karşılaşıp onların yaşadıkları zorluklara şahit oluyordum. Savaş o kadar sert bir travma, çocuklar ise o kadar temiz ki… kalbim parçalandı. Psikoloji ve dans terapisi eğitimimi nasıl kullanabilirim, küçük de olsa nasıl bir dokunuşum olabilir diye düşündüm ve #iamchild projesini başlattım. Kamplarda, okullarda ve hudutta yüzlerce mülteci çocuk ile dans terapisi ideolojisine uygun kısa atölyeler yaptım. #iamchild ritüeliyle, olumlama tekniğini kullanarak, birkaç eğlenceli hareket yaparken Arapça olumlu cümleler söylemiş olduk birlikte. örneğin “ben güzelim, ben seviliyorum” üzere cümleler söylerken kendimize sarıldık, kendimize sevgi vermenin kıymetinden bahsettik. Güldük, sarıldık, dans ettik, sevgi verdik birbirimize. beraberinde bunu bir toplumsal medya hareketi olarak başlattım ve birebir ritüeli yüzlerce insan yapıp farkındalık emelli görüntülerini paylaştı. Şu anda devam etmiyor, bir daha sonraki kademe için biraz dayanağa ve vakte gereksinimim var. Dileğim birkaç farklı kelam ve hareketten oluşan yeni ‘şarkı’ yaratmak ve bunları Türkçe, İngilizce ve Arapça yapmak.
Dans ve hareket terapisinin nasıl faydaları var? Hangi mental sorunların tedavisinde kullanılabilir?
Dans ve hareket terapisi inanılmaz bir birleşim yaratıyor – bu çeşit psikoterapi çeşidinde yaptığınız çalışmalar hem fazlaca derin, hem manalı, birebir vakitte bununla birlikte yavaşça olabiliyor. Dans ve hareket terapisi vücut ile hareketi araç olarak kullanır. Yaptığınız hareketler büsbütün kendinizi söz etmeye yöneliktir, asla estetik hedefli değildir. Yargısızca hareket etmek dayanılmaz bir özgürlük duygusu da getiriyor. Klasik sözel terapide yaşananlara ek olarak vücudumuzu de kendimizi keşfetmek ve içimizdekileri söz etmek için kullanıyoruz. Sözel olarak tabir bulmayan lakin vücudumuzda taşıdığımız, şuur altımızda yerleşmiş hisleri ortaya çıkarabiliyoruz. Onları fark etmek, yansıtmak ve üzerine çalışmak için vücut ve hareketi kullanmak epeyce faydalı oluyor. Daha derin bir çalışma ortaya çıkabiliyor. Sözlerle yaşananlarda kaybolmak yerine dans ve hareket ile çalışınca anda kalmak daha kolay olabiliyor. Sözlerle kendini fazlaca uygun tabir edemeyen biri de bu terapiden epey faydalanabilir. Dans ve hareket terapisi biroldukça alanda kullanılıyor, şahsi gelişim maksatlı terapilerin yanı sıra depresyon, anksiyete ve yeme bozuklukları üzere biroldukça farklı alanda kullanıyor, bu daha fazlaca terapistin uzmanlığına da bağlı.
Dans ve hareket terapisinde nasıl bir yol izleniyor?
Öncelikle danışanın muhtaçlığı kıymetli – kişinin ne maksatla geldiği, seansın yapısını belirler. kimi vakit destekleyici müzik olur – ancak olması da koşul değildir. Kıymetli bir nokta şudur: ömrümüzde olan değişimler vücudumuza yansır – ancak vücudumuzda değiştirdiğimiz, vücut lisanımıza eklediğimiz bir şey de ömrümüze yansır. örneğin öz inanç üzerine çalışmak isteyen bir şahısla vücutla çalışmak hayli faydalı olabilir. Özgüveni düşük olan bir kişinin vücut lisanında omuzları daha içe yanlışsız, başı daha öne eğik olabilir. Biz seansta onun vücut lisanını geliştirmek üzerine çalışabiliriz, omuzlarını dik tutmak, yüksek sesle kendini var etmek, dimdik durarak kendini ortaya koymak üzerine çalışabiliriz… seansta yaşadıklarını içselleştirmeye başladığında, o değişimler hayatına da yansımaya başlayacaktır. Yalnızca sözel olarak, koltukta otururken ‘’ben buradayım, evet ben önemliyim’’ demek var… bir de dimdik bir duruşla, ayaklarını yere sertçe vurup yüksek sesle ‘’ben buradayım’’ diye haykırmak var… vücudunda o titreşimi hissetmek var, o gücü hissetmek ve inanmak var. Emin olun ikincisinde fazlaca daha öz itimadını hissedecektir. Yahut daha derin bir bahis – bir travmayı atlatmak üzerine çalışıyor olabilirsiniz. Yaşadığınız travmayı vücudunuzda nerede hissettiğinizi araştırmak, hareketlerinizle tanım ettiğiniz ağrıyı hücrelerinizden güya dışarı salıyormuş üzere hayal etmek – o travmayı atlatmanıza daha epeyce yardımcı olabilir. Bir öteki örneği okulda derste yaptığım bahis başlıklarından vereyim, ‘’hayır’’ diyebilmek. Bunun üzerine konuşmak da bir prosedür tabi ki, lakin bunu iki kişi karşılıklı kollarını kaldırıp birinin baskısına karşı gelerek ona ‘’hayır’’ demek ve bunu fizikî olarak gösterebilmek fazlaca daha somut bir biçimde içselleştirmeye imkan sağlıyor. Bunların hepsi dans ve hareket terapisi seanslarında yaşanabilecek örnekler…
Pandemi periyodunda hepimiz fazlaca fazla hareketsiz kaldık, çocuklar da birebir biçimde. Sen de bir anne olarak ebeveynlere meskende hareketi teşvik etmek için neler önerirsin?
Pandemiyle nitekim hareketsiz kaldık – bu da bizi yalnızca fizikî olarak değil ruhsal olarak da etkiledi. ötürüsıyla aslında gereksinimimiz olan ruhumuza da güzel gelecek hareketler yapmak. Yaşadığımız hisleri, o sıkışıklığı, gerilimi dışarı atmaya gereksinimimiz var. Bunun için tabi dans terapisi ideolojisiyle yaklaşmak istiyorum, benim teklifim sevdiğiniz bir şarkıyı çalıp dans etmeniz… lakin tabi ki olağan manada yalnızca ‘’dans’’ değil. Kendinizi, hissinizi, ruh halinizi söz etmek niyetiyle hareket etmeniz. İç güdülerinizi takip ederek – nasıl göründüğünüzü düşünmeden, güya siz bedeninizi değil, bedeniniz sizi yönetiyormuş gibi… kendinizi özgür bırakarak. Evvel nasıl bir ruh halinde olduğunuzu fark edip bir müzik açın ve daha sonra ritmi hissedip hareket etmeye başlayın. örneğin gerilimli bir gün geçirdiyseniz ve biraz bu enerjiyi dışarı atmak isterseniz, süratli tempolu ritmik bir müzik açıp yere ayağınızla sert basın, kollarınızla o birikmiş gerilimi attığınızı hayal edin. Güya bedeninizde denizden çıkmış üzere su damlaları var ve siz onları silkeliyorsunuz – her hareket ile geriliminizi dışarı attığınızı hayal edebilirsiniz. Biraz sesinizi kullanmak da isteyebilirsiniz… içinizden geldiği üzere.
Yahut çocuğunuzla dans etmek isterseniz – bir ‘’saçmalama’’ dansı yapabilirsiniz… içinizden gelen hareketlerle yargısızca… İçinizdeki çocuk hareket etse – hiç kalıpları olmasa, o nasıl olurdu onu hayal edin örneğin. Hislerin dansını yapabilirsiniz örneğin çocuğunuzu yönlendirmek isterseniz, memnun dansı, öfkeli dansı, ve saçmalama dansı üzere farklı hisleri söz bulabilsin diye.
Bir öteki teklifim ise benim her gün yapmaya çalıştığım kısa bir antrenman – vücuduma sevgi vermek. Aslında esasen vücudum benim bir yansımam, kendime temas ettiğim yerim, konutum beraberinde. ötürüsıyla vücuduma sevgi verirken aslında kendime sevgi veriyorum beraberinde. Hepimizin yapması gereken bir şey. Günlük hayatta diğerlerine sevgimizi vermeyi faal olarak yapıyoruz fakat kendimizi unutabiliyoruz. Vücuduma beni sıhhatle taşıdığı için, hayatımdaki her şeyi yapmaya imkan sağladığı için teşekkür ediyorum hareketlerimle… sarılıyorum kendime, kollarımı okşayıp sevgi veriyorum kendime. Bunu da 7 aylık kızımın karşısında yapıyorum ve ona da söylüyorum – yeterli ki varsın diye ve öpücükler yolluyorum ellerimle. Bayılıyor buna, şimdiden kendini sevmenin değerini ona anlatmaya çalışıyorum. Bu beraberinde bir şükretme antrenmanı; sıhhatime şükrediyorum, uyandığıma, aileme, barınacak bir meskenim olduğuna…
Son olarak pandemi ile birlikte artan çocuk hareketsizliğine ve dijital bağımlılıklara alternatif sunabilmek için çocukluğumuzda koltuk minderleri ile kurduğumuz oyunlara epeyce benzeyen bir koltuk yarattın. Bunun ortaya çıkışı nasıl oldu? Pandemi periyodunda çocuklarınla geçirdiğin vaktin bunda tesiri oldu mu?
YAYA Play Couch ismini verdiğim hem açık uçlu bir oyuncak tıpkı vakitte bir koltuk olan eseri çıkarmak benim için hayli heyecan verici. Bu aslına bakarsan yurt dışına var olan, fazlaca oturmuş bir konsept, Amerika, Avustralya ve Kanada’da fazlaca tanınan bir eser. Benim için çocuk gelişimi vizyonumun bir yansıması. Ben açık uçlu oyuncakların yararına inanan biriyim, çocukların hayal dünyasını geliştirdiğini tüm araştırmalar gösteriyor. YAYA Play Couch da modüler 8 sünger bloktan oluşuyor, dev lego kesimleri üzere düşünebilirsiniz. En klasik formda rahat bir koltuk olarak birleştirebilirsiniz, ancak asıl cümbüşü blokları istediğiniz formlarda birleştirip farklı oyunlar, yani hayaller kurmak. Bir gün bir uzak mekiği, bir gün bir kale, sonraki gün bir volkan olabilir. Hayal dünyasını geliştiren oyuncaklar da çocukların sorun çözme, fikir üretme üzere marifetlerini geliştiriyor. Çocuklar oyun oynarken aşikâr bir gayeyle değil, özgür olarak oyun oynuyor. Bir de kale yahut çadır üzere formlar oluşturulduğunda, çocuklar için bir inançlı alan hissi veriyor. Hangimiz koltukların içinde çarşaflarla oynamadık ki? Kendi özel alanımız üzere olurdu orası. YAYA Play Couch da bu hissi veriyor çocuklara. Bir de süngerlerden oluştuğu için zıplayıp güç atmak için de ülkü bir oyun alanı. Pandemide çocukları olan arkadaşlarımdan en sık duyduğum kaygı faal olamamak, ekran bağımlılığı, can sıkıntısı… YAYA Play Couch bunların hepsine olumlu bir alternatif sunuyor.
Alıntıdır
His Bay – PembeNar Özel
Michal Bardavid dans ve hareket terapisti olmasının yanı sıra endüstriyel psikoloji alanında yüksek lisans yapmış bir ruhsal danışman, memleketler arası bir fazlaca basın kuruluşunun Türkiye temsilciliğini yürüten genç bir anne ve Suriyeli mülteci çocuklar için başlatmış olduğu #iamchild projesiyle bir hayli ülkede ses getirmiş bir gazeteci. Kendisiyle dans ve hareket terapisinin yararlarından #iamchild projesine kadar bir hayli mevzuyu konuştuk.
Öncelikle Michal Bardavid kimdir?
Michal, artık evvela Vanessa’nın annesi, Murat’ın eşi… Zira aile benim için her şeyden daha kıymetli. Dans etmeyi seven, anı yaşamaya çalışan, paylaşıma, dostluklarına ehemmiyet veren, hayat uzunluğu eğitime inanan ve her gün elindekilere şükreden biri. Eğitim ve iş geçmişimden bahsedersek Boğaziçi Psikoloji danışmanlığı lisans, İstanbul Üniversitesi Endüstriyel Psikolojisi yüksek lisans ve International Institute for Dance Therapy (İspanya’da) dans terapisi eğitimi aldım ve Alman Dans Terapisi Birliği tarafınca terapist unvanını aldım. Fakat 12 sene evvelden psikoloji alanı haricinde medyada da çalışmaya başladım ve şu anda da etkin muhabirlik yapıyorum yabancı bir televizyon kanalında.
bununla birlikte bir gazeteci, bir ruhsal danışman ve dans terapistisin. Çocuklarla ilgili ses getiren projeler yapıyorsun. Bütün bunları nasıl bir ortaya getirdin? Nasıl bir bakış açısının eseri olarak bunlar ortaya çıktı?
İnsanların farklı taraflarının olduğuna inanıyorum, örneğin bir bankacı olabilirsiniz lakin bununla birlikte sanata da yatkınlığınız vardır, bu taraflarınızı keşfedip yaşatmak, farklı tecrübeler yaşamak ve dünyaya farklı katkılarda bulunmak epey keyifli bence. hayatı daha dolu dolu yaşamanıza imkan sağlıyor. Benim için dans terapisi diye bir alan olduğunu keşfetmek de o denli oldu – dans etmeyi çocukluğumdan beri seviyordum aslına bakarsan, üniversitede daha psikoloji danışmanlığını okurken “dans ve psikoloji” yazdım bu biçimde Yahoo’ya ve dans terapisi diye bir alan olduğunu gördüm, çabucak nasıl eğitimini alabileceğimi öğrenip peşine düştüm, İspanya’da eğitimime o denli başladım. yıllar daha sonra dans terapisti olarak bir televizyon röportajına çıktığımda ise ekranda fazlaca rahat olduğumu fark ettim. Dans terapisi eğitimim de vücut dilimi faal kullanmama sebep oldu… kısa bir süre daha sonra kendimi İngilizce haber spikerliği yaparken buldum. Son 8 yıldır ise yabancı bir kanal için memleketler arası muhabirlik yapıyorum, farklı ülkelerde olay yerine gidip haber yapmak hayata olan bakış açımı genişletti. Bir sürü kültür ve farklı hayat görmeme sebep oldu. Tabi dans terapisinden de vazgeçmedim, şu anda pandemi ötürüsıyla orta verdim, ancak 2009’dan beri Boğaziçi Üniversite’sinde dans ve hareketin şahsi gelişim üstündeki tesiri temalı bir seçmeli ders veriyorum.
2016 yılında Suriyeli mülteci çocukları duygusal olarak desteklemek ve savaşın çocuklar üstündeki tesiri konusunda farkındalık yaratmak için #iamchild projesini başlattın. Bize biraz bu projeden bahseder misin? Hala devam ediyor mu?
Projeyi başlatmış olduğumda çoğunlukla Suriye hududunda mülteciler üzerine haber yapıyordum. Suriyeli çocuklar ile her gün karşılaşıp onların yaşadıkları zorluklara şahit oluyordum. Savaş o kadar sert bir travma, çocuklar ise o kadar temiz ki… kalbim parçalandı. Psikoloji ve dans terapisi eğitimimi nasıl kullanabilirim, küçük de olsa nasıl bir dokunuşum olabilir diye düşündüm ve #iamchild projesini başlattım. Kamplarda, okullarda ve hudutta yüzlerce mülteci çocuk ile dans terapisi ideolojisine uygun kısa atölyeler yaptım. #iamchild ritüeliyle, olumlama tekniğini kullanarak, birkaç eğlenceli hareket yaparken Arapça olumlu cümleler söylemiş olduk birlikte. örneğin “ben güzelim, ben seviliyorum” üzere cümleler söylerken kendimize sarıldık, kendimize sevgi vermenin kıymetinden bahsettik. Güldük, sarıldık, dans ettik, sevgi verdik birbirimize. beraberinde bunu bir toplumsal medya hareketi olarak başlattım ve birebir ritüeli yüzlerce insan yapıp farkındalık emelli görüntülerini paylaştı. Şu anda devam etmiyor, bir daha sonraki kademe için biraz dayanağa ve vakte gereksinimim var. Dileğim birkaç farklı kelam ve hareketten oluşan yeni ‘şarkı’ yaratmak ve bunları Türkçe, İngilizce ve Arapça yapmak.
Dans ve hareket terapisinin nasıl faydaları var? Hangi mental sorunların tedavisinde kullanılabilir?
Dans ve hareket terapisi inanılmaz bir birleşim yaratıyor – bu çeşit psikoterapi çeşidinde yaptığınız çalışmalar hem fazlaca derin, hem manalı, birebir vakitte bununla birlikte yavaşça olabiliyor. Dans ve hareket terapisi vücut ile hareketi araç olarak kullanır. Yaptığınız hareketler büsbütün kendinizi söz etmeye yöneliktir, asla estetik hedefli değildir. Yargısızca hareket etmek dayanılmaz bir özgürlük duygusu da getiriyor. Klasik sözel terapide yaşananlara ek olarak vücudumuzu de kendimizi keşfetmek ve içimizdekileri söz etmek için kullanıyoruz. Sözel olarak tabir bulmayan lakin vücudumuzda taşıdığımız, şuur altımızda yerleşmiş hisleri ortaya çıkarabiliyoruz. Onları fark etmek, yansıtmak ve üzerine çalışmak için vücut ve hareketi kullanmak epeyce faydalı oluyor. Daha derin bir çalışma ortaya çıkabiliyor. Sözlerle yaşananlarda kaybolmak yerine dans ve hareket ile çalışınca anda kalmak daha kolay olabiliyor. Sözlerle kendini fazlaca uygun tabir edemeyen biri de bu terapiden epey faydalanabilir. Dans ve hareket terapisi biroldukça alanda kullanılıyor, şahsi gelişim maksatlı terapilerin yanı sıra depresyon, anksiyete ve yeme bozuklukları üzere biroldukça farklı alanda kullanıyor, bu daha fazlaca terapistin uzmanlığına da bağlı.
Dans ve hareket terapisinde nasıl bir yol izleniyor?
Öncelikle danışanın muhtaçlığı kıymetli – kişinin ne maksatla geldiği, seansın yapısını belirler. kimi vakit destekleyici müzik olur – ancak olması da koşul değildir. Kıymetli bir nokta şudur: ömrümüzde olan değişimler vücudumuza yansır – ancak vücudumuzda değiştirdiğimiz, vücut lisanımıza eklediğimiz bir şey de ömrümüze yansır. örneğin öz inanç üzerine çalışmak isteyen bir şahısla vücutla çalışmak hayli faydalı olabilir. Özgüveni düşük olan bir kişinin vücut lisanında omuzları daha içe yanlışsız, başı daha öne eğik olabilir. Biz seansta onun vücut lisanını geliştirmek üzerine çalışabiliriz, omuzlarını dik tutmak, yüksek sesle kendini var etmek, dimdik durarak kendini ortaya koymak üzerine çalışabiliriz… seansta yaşadıklarını içselleştirmeye başladığında, o değişimler hayatına da yansımaya başlayacaktır. Yalnızca sözel olarak, koltukta otururken ‘’ben buradayım, evet ben önemliyim’’ demek var… bir de dimdik bir duruşla, ayaklarını yere sertçe vurup yüksek sesle ‘’ben buradayım’’ diye haykırmak var… vücudunda o titreşimi hissetmek var, o gücü hissetmek ve inanmak var. Emin olun ikincisinde fazlaca daha öz itimadını hissedecektir. Yahut daha derin bir bahis – bir travmayı atlatmak üzerine çalışıyor olabilirsiniz. Yaşadığınız travmayı vücudunuzda nerede hissettiğinizi araştırmak, hareketlerinizle tanım ettiğiniz ağrıyı hücrelerinizden güya dışarı salıyormuş üzere hayal etmek – o travmayı atlatmanıza daha epeyce yardımcı olabilir. Bir öteki örneği okulda derste yaptığım bahis başlıklarından vereyim, ‘’hayır’’ diyebilmek. Bunun üzerine konuşmak da bir prosedür tabi ki, lakin bunu iki kişi karşılıklı kollarını kaldırıp birinin baskısına karşı gelerek ona ‘’hayır’’ demek ve bunu fizikî olarak gösterebilmek fazlaca daha somut bir biçimde içselleştirmeye imkan sağlıyor. Bunların hepsi dans ve hareket terapisi seanslarında yaşanabilecek örnekler…
Pandemi periyodunda hepimiz fazlaca fazla hareketsiz kaldık, çocuklar da birebir biçimde. Sen de bir anne olarak ebeveynlere meskende hareketi teşvik etmek için neler önerirsin?
Pandemiyle nitekim hareketsiz kaldık – bu da bizi yalnızca fizikî olarak değil ruhsal olarak da etkiledi. ötürüsıyla aslında gereksinimimiz olan ruhumuza da güzel gelecek hareketler yapmak. Yaşadığımız hisleri, o sıkışıklığı, gerilimi dışarı atmaya gereksinimimiz var. Bunun için tabi dans terapisi ideolojisiyle yaklaşmak istiyorum, benim teklifim sevdiğiniz bir şarkıyı çalıp dans etmeniz… lakin tabi ki olağan manada yalnızca ‘’dans’’ değil. Kendinizi, hissinizi, ruh halinizi söz etmek niyetiyle hareket etmeniz. İç güdülerinizi takip ederek – nasıl göründüğünüzü düşünmeden, güya siz bedeninizi değil, bedeniniz sizi yönetiyormuş gibi… kendinizi özgür bırakarak. Evvel nasıl bir ruh halinde olduğunuzu fark edip bir müzik açın ve daha sonra ritmi hissedip hareket etmeye başlayın. örneğin gerilimli bir gün geçirdiyseniz ve biraz bu enerjiyi dışarı atmak isterseniz, süratli tempolu ritmik bir müzik açıp yere ayağınızla sert basın, kollarınızla o birikmiş gerilimi attığınızı hayal edin. Güya bedeninizde denizden çıkmış üzere su damlaları var ve siz onları silkeliyorsunuz – her hareket ile geriliminizi dışarı attığınızı hayal edebilirsiniz. Biraz sesinizi kullanmak da isteyebilirsiniz… içinizden geldiği üzere.
Yahut çocuğunuzla dans etmek isterseniz – bir ‘’saçmalama’’ dansı yapabilirsiniz… içinizden gelen hareketlerle yargısızca… İçinizdeki çocuk hareket etse – hiç kalıpları olmasa, o nasıl olurdu onu hayal edin örneğin. Hislerin dansını yapabilirsiniz örneğin çocuğunuzu yönlendirmek isterseniz, memnun dansı, öfkeli dansı, ve saçmalama dansı üzere farklı hisleri söz bulabilsin diye.
Bir öteki teklifim ise benim her gün yapmaya çalıştığım kısa bir antrenman – vücuduma sevgi vermek. Aslında esasen vücudum benim bir yansımam, kendime temas ettiğim yerim, konutum beraberinde. ötürüsıyla vücuduma sevgi verirken aslında kendime sevgi veriyorum beraberinde. Hepimizin yapması gereken bir şey. Günlük hayatta diğerlerine sevgimizi vermeyi faal olarak yapıyoruz fakat kendimizi unutabiliyoruz. Vücuduma beni sıhhatle taşıdığı için, hayatımdaki her şeyi yapmaya imkan sağladığı için teşekkür ediyorum hareketlerimle… sarılıyorum kendime, kollarımı okşayıp sevgi veriyorum kendime. Bunu da 7 aylık kızımın karşısında yapıyorum ve ona da söylüyorum – yeterli ki varsın diye ve öpücükler yolluyorum ellerimle. Bayılıyor buna, şimdiden kendini sevmenin değerini ona anlatmaya çalışıyorum. Bu beraberinde bir şükretme antrenmanı; sıhhatime şükrediyorum, uyandığıma, aileme, barınacak bir meskenim olduğuna…
Son olarak pandemi ile birlikte artan çocuk hareketsizliğine ve dijital bağımlılıklara alternatif sunabilmek için çocukluğumuzda koltuk minderleri ile kurduğumuz oyunlara epeyce benzeyen bir koltuk yarattın. Bunun ortaya çıkışı nasıl oldu? Pandemi periyodunda çocuklarınla geçirdiğin vaktin bunda tesiri oldu mu?
YAYA Play Couch ismini verdiğim hem açık uçlu bir oyuncak tıpkı vakitte bir koltuk olan eseri çıkarmak benim için hayli heyecan verici. Bu aslına bakarsan yurt dışına var olan, fazlaca oturmuş bir konsept, Amerika, Avustralya ve Kanada’da fazlaca tanınan bir eser. Benim için çocuk gelişimi vizyonumun bir yansıması. Ben açık uçlu oyuncakların yararına inanan biriyim, çocukların hayal dünyasını geliştirdiğini tüm araştırmalar gösteriyor. YAYA Play Couch da modüler 8 sünger bloktan oluşuyor, dev lego kesimleri üzere düşünebilirsiniz. En klasik formda rahat bir koltuk olarak birleştirebilirsiniz, ancak asıl cümbüşü blokları istediğiniz formlarda birleştirip farklı oyunlar, yani hayaller kurmak. Bir gün bir uzak mekiği, bir gün bir kale, sonraki gün bir volkan olabilir. Hayal dünyasını geliştiren oyuncaklar da çocukların sorun çözme, fikir üretme üzere marifetlerini geliştiriyor. Çocuklar oyun oynarken aşikâr bir gayeyle değil, özgür olarak oyun oynuyor. Bir de kale yahut çadır üzere formlar oluşturulduğunda, çocuklar için bir inançlı alan hissi veriyor. Hangimiz koltukların içinde çarşaflarla oynamadık ki? Kendi özel alanımız üzere olurdu orası. YAYA Play Couch da bu hissi veriyor çocuklara. Bir de süngerlerden oluştuğu için zıplayıp güç atmak için de ülkü bir oyun alanı. Pandemide çocukları olan arkadaşlarımdan en sık duyduğum kaygı faal olamamak, ekran bağımlılığı, can sıkıntısı… YAYA Play Couch bunların hepsine olumlu bir alternatif sunuyor.
Alıntıdır